Ik heb een aantrekking tot boeken met een serieus onderwerp. Ziekte, dood, verlies en hartzeer gaan namelijk hand in hand met zingeving, schoonheid, dankbaarheid en liefde. Daar ga ik heel goed op. En dus ben ik meteen gefascineerd door de flaptekst van dit boek. Camille, de zestienjarige dochter van Sophie Daull, wordt ziek en krijgt koorts. In de vier dagen die volgen zijn de helse pijnen, het krachtverlies en de kokende koorts van Camille onverklaarbaar. En dan sterft Camille. Een onvoorstelbaar, niet te bevatten eind van een veel te kort leven.

Een week na de begrafenis van haar dochter begint Sophie aan dit boek. Geschreven als een persoonlijk verslag is het gericht aan haar overleden dochter, de stijl zowel persoonlijk als poëtisch, zowel rauw en emotioneel als literair. Sophie hopt heen en weer tussen toen en nu . Sommige hoofdstukken een zo gedetailleerd mogelijk verslag van die vier bizarre dagen waarin haar dochter ziek was tot aan het moment dat de kist met haar lichaam ter aarde wordt besteld, andere hoofdstukken gevuld met eerlijke ontboezemingen over haar ervaringen van daarna. Over hoe het is om door te moeten met je leven wanneer je enige dochter er niet meer is. Over de scherpsnede van omgaan met je eigen emoties als niet-meer-ouder en die van de mensen om je heen. Over leven op de automatische piloot, wat soms scherp wordt doorklieft met het besef van wat er is gebeurd.

In dit prachtige boek schetst Sophie een van emotie en liefde doortrokken beeld van hoe het is om je kind te verliezen. ‘Mijn gevlogen kind’ is een zowel hartverscheurend als hartverwarmende ode van een moeder aan haar overleden dochter.