Vandaag ga ik in de herkansing. Poging twee op het mooie afgelegen plekje van het eiland. Ook nu staan er weer een heleboel fietsen, maar ik zie weinig mensen dus waag het erop. Het pad loopt pal naast de rivier en op een mooi plekje besluit ik eventjes te pauzeren en mijn boek te lezen. Het is warm genoeg om in de schaduw zonder vest op het gras te zitten en het zacht klotsende water tegen de keien maakt me rustig. Wat heeft een mens eigenlijk weinig nodig om gelukkig te zijn: gewoon de rivier en ik, dat is eigenlijk al genoeg. En met een mooi boek erbij is het alleen nog maar beter. Als ik vervolgens ook nog een prachtig paadje ontdek voor mijn weg terug naar de fiets, is het geluk compleet. Klein geluk, maar het voelt o zo groot!