Wat ik zo heerlijk vind aan het eiland van Dordrecht, zijn – naast de prachtige binnenstad natuurlijk – de lange dijken, de eindeloze lanen met bomen aan weerszijde. Tijdens mijn lange fietstochten over het eiland brengen de bomenrijen me tot rust. Een bocht in de dijk als ijkpunt en na elke bocht verschuift je doel. Het heeft iets meditatiefs en de schoonheid beneemt me steeds weer de adem. Vanavond geniet ik ervan vanuit de auto. Op weg naar een afgelegen plekje op het eiland om te gaan wandelen schrokken we van de hordes mensen die op pad waren en besloten we een rondje te rijden met de auto in plaats van te wandelen. En ook vanuit de auto maakte ik verrukte kreetjes van verwondering bij het zien van de eindeloze lanen van Dordt.