Het is drie over half elf ’s avonds als ik begin aan deze blog. Het is 29 graden en twee ventilatoren staan op hun hoogste stand rond te draaien in de hoop wat verkoeling te geven. Ondanks onze ijver om ons meerdere malen per dag in te smeren met DEET, heb ik sinds we vier dagen geleden aankwamen al meer dan dertig muggenbulten te pakken. Welkom in Thailand! Zo langzaam aan begin ik te wennen aan deze nieuwe omgeving. Zonder kleren aan slapen in de wind van ventilatoren en compleet ingesmeerd met antimuggenspul. Iedere ochtend vroeg wakker worden van het morgenlicht en de warmte, iedere dag beginnen met een koude douche. Nooit haasten, constant zweten en constant vies zijn door het vele straatvuil dat aan je bezwete lijf blijft plakken. En heel veel water drinken.

De stad Bangkok is – ondanks heel veel overeenkomsten – weer heel anders dan Chinese en Taiwanese steden. Nog meer dan daar leven de mensen hier op straat. Overal vind je eettentjes, straatverkopers, marktkraampjes of gewoonweg mensen op een kleedje met tweedehands rommel. Fruit groeit hier aan bomen in zowat iedere tuin en groenten zijn hier heel goedkoop. De vegetatie is nog weelderiger, parken bestaan uit palmbomen en andere tropische begroeiing en in elke hoek van het park staat wel een outdoor sportapparaat waarop Thaise mensen zich fanatiek uitleven. De massa’s scooters van Taiwan hebben plaatsgemaakt voor tuktuks met luidruchtige motor, minibusjes (pick-up vrachtwagentjes waar zo’n tien mensen in de overdekte laadbak zitten), lijnbussen met open ramen en talloze knalroze of geelgroene taxi’s. In kleinere straten zie je talloze straathonden en –katten die eten en drinken uit de bakjes die bewoners voor de deur zetten, in grote straten slapen vele zwervers op kartonnetjes op het brede trottoir te midden van hun verzamelde afval. In tegenstelling daarmee hangt in zo’n beetje iedere straat een goud-omlijst portret van de koning of zijn gezin, versierd met bloemen en linten en loopt een derde van de inwoners met een “Bike for Dad” shirt (dat verwijst naar een enorm fietsevenement waarbij duizenden Thai op de fiets door Bangkok reden ter ere van de 88ste verjaardag van de koning).

Onze slaapplek is een doorsnee Thais huis in een zuidelijke buitenwijk van Bangkok. Het via AirBNB gevonden appartementje is niet erg schoon en niet erg praktisch, maar de eigenaar, Sirriwat is een hele behulpzame leuke jonge kerel die het leuk vindt om zijn gasten mee op sleeptouw te nemen. En zo nam hij ons de avond na aankomst al meteen mee naar een Thais restaurant aan de rivier en besteedde hij zijn vrije dag met ons in het centrum van de stad. In een halfuur tijd zagen Sander en ik al meer westerse toeristen dan we in de twee maanden China en Taiwan bij elkaar gezien hebben. We stapten uit de bus midden in een zinderende toeristenbuurt, waar het ene statige gebouw naast het andere massieve paleis pronkt. We bekeken een glimp van het enorme Grand Palace, waar we niet naar binnen mochten omdat de heren een korte broek aanhadden en beklommen de Golden Mount, een heuvel met op de top een tempel met prachtig uitzicht over de grote stad. We aten Phat Thai (Thaise noedels met ei en garnaal) in een lokaal tentje en wandelden naar de drukke, toeristische ‘backpackersstraat’ Khao San Road. Een hippiekledingeldorado waar mijn handen en portemonnee intens van gingen jeuken en een gezellige straat vol marktkraampjes, etenskraampjes, caféetjes, restaurantjes en massagesalons op straat. We dronken een cola en een Singer-bier in een café op de derde verdieping, vanwaar we op barkrukken gezeten ongegeneerd mensen konden kijken in de straat onder ons. Heel veel blonde meisjes met hippiebroeken aan. Heel veel gozers met baarden en tatoeages. Ouders met jonge kinderen. Thaise verkoopsters met rare hoedjes aan en houten draagrekken vol armbandjes en hebbedingetjes. En sexy geklede Thaise dames op hoge hakken die zwiepend met hun haar vrouwelijk staan te doen. Op dag één al meteen een aardige introductie met het beroemde fenomeen van Thaise Katoeys. Het lijken vrouwen, maar in werkelijkheid zijn het belachelijk goed opgemaakte half omgebouwde mannen, die van boven met hun bekoorlijke boezem prijken, maar van onder een piemeltje herbergen. Met de regelmaat van de klok wees Sirriwat op een  vrouw en zei dan met een veelbetekenende blik “her” of “that one”. Negen van de tien keer zagen Sander en ik het verschil niet en toen Sirriwat op zijn telefoon foto’s liet zien van de verkozen “mooiste Ladyboy van Thailand” schrokken we ons kapot van wat er mogelijk is met chirurgie. Na ons biertje liepen we op weg naar de grote straat tegen een Joodse viering van het Chanoekafeest aan. Lekker contrast.

Thailand heeft ons ook al meteen voor een uitdaging gezet. In onze voorbereidingen hadden we Thailand weggestreept van onze to-do-lijst omdat we hadden gelezen dat we met een visa-on-arrival drie maanden door het land konden reizen. Aangekomen op het Suvarnabhumi vliegveld van Bangkok kregen we een visumstempel: geldig tot 7 januari. Onze informatie klopte dus niet. Een urgente verandering van plannen! Sander en ik baalde er erg van, maar een beetje Googlen bracht ons algauw een hoop opties binnen handbereik en inmiddels hebben we besloten hoe we het op gaan lossen…

Dat is alweer vier dagen geleden. In de tussentijd hebben we een middag met Saressa door de binnenstad gelopen en de Indiase wijk bezocht. En nu is het alweer zondagavond en liggen we moe op bed uit te rusten na een intensieve maar erg leuke dag in Bangkok centrum. Om kwart voor twaalf zette de taxi ons – een uur te vroeg – af voor het grote kantoor van ‘Co van Kessel fietstours’. Meer dan dertig jaar geleden besteedde Nederlander Co “uren op zijn mountainbike om het uitgebreide netwerk van lokale straten, steegjes, voetpaden en kanalen tussen de belangrijkste stedelijke verkeersaders te leren kennen. Wat hij vond, verstopt tussen de oppervlakte van modernisering, was een verborgen wereld. Een wereld waarin nog vrede en rust heersten. Een wereld waarin Thais nog het traditionele leven leidden dat al decennia in grote mate ongewijzigd is gebleven. Een wereld die grotendeels onbekend is voor buitenstaanders.” (aldus de website). Het leverde prachtige fietstours op die nu nog steeds met veel kennis en enthousiasme worden georganiseerd door dit bedrijf. In een groep van vijftien man (twee Noorse stelletjes, een Britse moeder met haar drie zonen, een stoere Vlaamse gozer en zes Nederlanders) loodsten Tammy en Jinny ons vakkundig door het drukke verkeer, over de bomvolle Chinese middagmarkt, door kleine steegjes en over grote pleinen. Hier en daar stopten we om een tempel te bekijken of om een beetje informatie te krijgen over de cultuur. Tussen het fietsen door werden we met fietsen en al in een longtailboat gehesen om met flinke snelheid door de kanalen van Bangkoks buitengebied te racen. Na de drukte van de stad reden we door landbouwgebieden vol bananen- en palmbomen. Tientallen Thaise kindertjes die enthousiast zwaaien, “hellooo” roepen, highfives geven. Oudere vrouwtjes die met hun mooiste glimlach “sawadikaa” zeggen. Het is zeker niet voor niets dat het Thaise volk als bijnaam heeft ‘het volk dat altijd glimlacht’.

We zijn nu acht en een halve week van huis weg. Nederland voelt heel ver weg. Het is een heel vreemd idee dat ik nog eens acht weken zal wegblijven  en dat de kerstdagen en jaarwisseling niet in teken zullen staan van kou, sneeuw, warme chocolademelk en oliebollen, maar uit palmbomen en de zee. Ik wens jullie allemaal hele fijne feestdagen toe! Wij zullen aan jullie denken vanuit Nakorn Si Thammarat en Ko Phangan. We houden van jullie!