Ik ben al een hele dag in Tilburg geweest en heb zelfs met mijn vriendin op een bankje naast het pleintje zitten kletsen, maar pas onderweg terug naar het station loop ik, op de valreep, toch nog even naar dit prachtige kunstwerk in de Helga Deen-tuin. Van een afstandje leek het me al prachtig, maar zo van dichtbij komt hij helemaal binnen. Zo prachtig gemaakt en zo’n prachtige sfeer. Wanneer ik de bijbehorende straatpoëzie op de muur ernaast lees, ben ik ontroerd.

Wanneer er niets meer lijkt te zijn
dat oog en hand houvast kan geven
we tasten in een leegte zonder licht
dan worden we gered door hen die in
ons wonen, wakker worden, spreken gaan

Het meest zijn we gehecht aan het gezicht
dat uit het harde duister aan komt zweven
en ons weer adem geeft, een stem, bestaan
en lippen om te kussen, een gedicht –
dat ons optilt, terugbrengt naar het leven

(Het beeld (van Margot Homan) en het gedicht (van Jasper Mikkers) zijn gemaakt ter herinnering aan Helga Deen, een joods meisje uit Tilburg dat omkwam in Wereldoorlog II in kamp Sobibor. Zij hield een dagboek bij voor haar geliefde, die na zijn dood werden gevonden en uitgegeven.)