De lente is in volle kracht bezig door te breken en ik besluit weer een keer een lange wandeling te maken in het bos vlakbij mijn werk. Zonder plan, eindtijd of vastomlijnde route dwaal ik door het bos, mijn zintuigen wagenwijd open voor al het schoons van de lente. Elke paar stappen voel ik diepe verwondering en dankbaarheid. Voor het diepe, frisse groen van nieuwe blaadjes. Voor de pure kunst van een knop die zich langzaam uitvouwt, elk blad met duizelingwekkend veel detail. Voor kleine pluizige katjes met kleine hele sprietjes. Voor het prachtige contrast tussen al dat hoopvolle jonge leven en het verder nog kale, op het oog slapende bos. Ik voel de levenskracht van de natuur en ik word er bijna wild van, zo vervuld voel ik me van diepe verwondering, ontzag en verbinding.