Moe en verdrietig opgestaan in een wereld wit van de kleffe sneeuw. Niet een beste dag om aan te beginnen. Ik probeer zacht voor mezelf te zijn, de tijd te nemen om aan de dag te wennen. Mediteren, douchen, ontbijten en mijn hoofd leegschrijven. Dan pas aan het werk. Dat gaat beter dan ik had verwacht en als ik na vier uur en een goeie, rustige lunchpauze met een kliekje pasta bolognaise (klein geluk!) kan terugkijken op een geslaagde werkdag, besluit ik mezelf te belonen. Even in bed, masker op en gewoon lekker naar de stem van Sander luisteren die thuiswerkt en overleg heeft met collega’s. Vrijwel meteen hoor ik een paar trippelpootjes en een zware plof. Amira komt me goed gezelschap houden. Als je dan al een zware dag hebt, geniet dan in ieder geval van de kleine dingen die wel fijn zijn. Dan is de rest iets minder zwaar.