Ik was al weer een paar weken gestopt met lezen en het lukte me vooralsnog niet om weer te beginnen. Toen ik dit boek voor mijn verjaardag vroeg en kreeg, wist ik dat dit een topboek zou zijn om mij weer over die drempel te krijgen. Ik HOU van boeken over pelchrimstochten. Over lange afstanden wandelen of fietsen, over de reis die je dan ook in je hoofd maakt. Ik hou van de afwisselende beschrijvingen van het landschap, van bijzondere ontmoetingen of momenten tijdens de wandeltocht en van wat er van binnen gebeurt. Ook dit boek is wat dat betreft weer een schot in de roos: leest als een trein en raakt me. Mooi hoe Bente heel rauw en eerlijk beschrijft hoe ze leert leven met diepe angst en leert zwemmen in de woeste, kolkende oceaan van emoties die haar van binnen lijkt te overspoelen. En hoe ze erop leert vertrouwen dat ze er altijd weer uitkomt wanneer het duister haar omvat. Een heel fijn boek, dat me dankbaar stemt en mijn verlangen weer laat kriebelen om ooit zelf deze tocht te wandelen. Om zelf de diepte in te duiken van alleen zijn en iedere dag wandelen, door weer en wind, door zin en tegenzin, door genot en ongemak. Om te voelen dat ik leef.