Hemel en hel is het eerste deel van een trilogie geschreven door de IJslandse schrijver Jón Kalman Stefánsson. Het verhaal vertelt over het leven van ‘de jongen’ (wiens naam je nooit komt te weten), die als visser werkt in een dorpje aan de IJslandse kust. Het is winter en zijn beste vriend is zo verdiept in een poëzieregel dat hij zijn jas vergeet. Hij vriest dood op open zee. Dat verandert alles voor de jongen. Hij laat het vissen achter, gaat terug naar het dorp om de poeziebundel die zijn vriend de dood injoeg terug te brengen. ‘Hemel en hel’ en zijn vervolgdelen ‘Het verdriet van de engelen’ en ‘Het hart van de mens’ nemen je mee in het hoofd van de jongen en in zijn zoektocht en strijd en zetten je aan het denken. Want hoe ga je verder met je leven als je enige vriend dood is en je verder niemand kent of hebt? En wat maakt leven de moeite waard?

De boeken zijn prachtig geschreven, tegen de achtergrond van het ruige winterse en eenzame landschap van IJsland. Eerlijk: ik heb nog nooit iets gelezen als dit. Deze auteur heeft zo’n eigen unieke stijl en hij schept zo’n betoverende wereld waarin hij je laat verdwijnen. Ik luister ook veel muziek van IJslandse componisten, zoals Sigur Rós, Eydís Evensen en Víkingur Ólafsson en grappig genoeg krijg ik van deze boekenserie hetzelfde gevoel: alsof ik in een bubbel zit, waarin tijd en ruimte niet bestaan evenmin als de rest van de wereld. Heerlijk, beklemmend, rustgevend en zenuwslopend. Ik heb genoten van deze boekenserie en vond het heel erg jammer toen het klaar was. Aan te raden.