Tijd voor een fijne avondwandeling in het laatste uur voor de schemering. De lucht is wat dreigend maar ik neem het risico op een (flinke) bui voor lief en besluit toch te gaan. Juist met dreiging van regen is het prachtig buiten. Ik kies het pad op de dijk met uitzicht over het Haringvliet. De lucht is magnifiek. Indrukwekkende wolken in vijftig tinten blauwgrijs hangen zwaar over het zachte pastel van de avondlucht, variërend van zachtblauw tot oudroze, met naarmate de avond vordert hier en daar een zweem neonroze. Het is adembenemend en het boeit me niks dat ik met elke stap dichter bij de antraciete muur van wolken kom. Ik voel wat dikke druppels en zie verderop de eerste onweersflitsen oplichten maar loop toch verder, ik zie wel of ik droog blijf.

Het gedruppel houdt weer op en het duurt nog ruim anderhalve kilometer voordat de diep-donkergrijze wolken me omgeven en de wind ineens fel opsteekt. Binnen enkele seconden opent de hemel zich en stort de regen met bakken uit de hemel. Even is het koud en de eerste dikke druppels tussen mijn schouderbladen kriebelen, maar algauw (na drie stappen ongeveer) ben ik tot op mijn bilnaadje doorweekt. Mijn trui rekt uit door het zware vocht, mijn voeten soppen in mijn schoenen en mijn beha drupt omdat-ie verzadigd is van de regen. Nu maakt het allemaal niet meer uit. Kraaiend stamp ik door de plassen, doe ik dansjes op het verlaten fietspad en kijk met open mond van verwondering naar de prachtige lichtshow van het onweer om me heen. Nu ik eraan toegeef, is het heerlijk verkoelend en voel ik me zo vrij als een kind.

P.S. Nu geloof ik officieel nooit meer buienradar. Als ik die site moest geloven, bleef het de hele avond droog, hahaha!