Toen ik dit dikke boek van Marianne Fredriksson in de kringloop zag liggen, twijfelde ik geen moment. Ik heb al eerder boeken van haar gelezen en daar genoot ik altijd enorm van. Daarom had ik al besloten het boek mee te nemen nog voor ik de flaptekst las. En ook in dit boek verdweenik binnen een paar pagina’s weer helemaal in het verhaal. Het boek draait om Sofia, een tienjarig meisje en haar blinde vriendje Anders. Sofia heeft een zesde zintuig waarvan ze zich nauwelijks bewust is tot het moment dat ze een wonder veroorzaakt: na maandenlang oefenen in ‘samendromen’ zweven Anders en zij op de eerste zondag van de advent samen door het dak de kerk uit. Wat ze niet hadden verwacht is dat de hele gemeente het heeft gezien.

Al lezend kruip je hoofdstuk na hoofdstuk in de hoofden van Sofia, haar oma (en opvoeder) Kerstin, diens man Hans, Sofia’s moeder Klara en haar blinde vriendje Anders. De impact en nasleep van de gebeurtenis verandert hun leven en brengt oude herinneringen en spanning los in de familiebanden. Want hoe ga je ermee om als je dingen voelt die je niet hoort te voelen en dingen ervaart waar anderen bang van worden? En is het een gave of een ziekte? ‘Het zesde zintuig’ is raadselachtig maar niet spannend, tegen de achtergrond van een sprookjesachtig Zweeds dorp aan de kust. Het boek vervulde me met mijmergedachten en liefde. Ik genoot van de psychologische inzichten, diepgang en perspectiefwisselingen in dit boek hoewel ik een beetje beteuterd achter bleef bij het naar mijn smaak toch wel iets te abrupte en open einde.