Ik kreeg het aangeraden van een vriendin en moest er even aan wennen. De prozaïsche volzinnen, de talloze referenties naar geschiedenis, literatuur en filosofie, de na een tijdje heel herkenbare schrijfstijl van Carlos Ruiz Zafón. Mijn tere zieltje vond het hier en daar toch wel een spannend boek (meestal begin ik niet aan boeken met spanning, omdat ik alles zo intens ervaar) maar wauw, wat zit het fantastisch goed in elkaar!

Daniel, de hoofdpersoon van het boek, wordt vlak voor zijn elfde verjaardag door zijn vader meegenomen naar het mysterieuze en geheime Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar adopteert hij een boek: de schaduw van de wind, geschreven door ene Julián Carax. Het boek houdt Daniel in zijn greep en brengt hem ertoe een langdurige zoektocht te beginnen naar de achtergrond en geschiedenis van het boek en de schrijver. Die zoektocht lijkt een steeds mysterieuzer spel waarvan Daniel zelf onderdeel lijkt te zijn geworden.

Het plot ontwikkelt zich snel, met steeds meer verhaallijnen die zich kunstig door elkaar heen weven, tegen de historische achtergrond van de politiek grauwe en wrede periode tijdens het Franco-regime in het décor van een prachtig Barcelona. Het boek geeft me zin om naar die stad af te reizen en alle plaatsen te bezoeken waarmee het boek me heeft laten kennis maken en zo het verhaal nog een keer te ervaren.

De quote op de voorkant is niet gelogen: De schaduw van de wind is een duizelingwekkend verhaal tegen de schitterende achtergrond van een mysterieus Barcelona. Nu ik het uit heb, mis ik het zelfs een beetje.