Onze grote kledingkast is een van de lievelingsplekjes van Abel om zich even terug te trekken. Zodra ik de kast opendoe, trekt hij een sprintje om weer even op zijn plekje te kunnen gaan liggen. Daar maakt hij het zich gemakkelijk tussen de zachte stofjes van wintertruien en zomerjurken en bekijkt met een half open oog slaperig de wereld buiten de deuren van zijn bastion. Zo schattig. Vandaag pak ik net wat schoon beddengoed als ik het getrippel van Abels kattenpootjes hoor. En als ik na het verschonen van het bed de kast weer dicht wil doen, zit hij als een soort fotomodel me aan te kijken. Wat een leukerd.