Gewapend met fijne nieuwe muziek uit m’n koptelefoon vertrek ik voor een wandeling om de herrie van de metselaar te ontlopen. De muziek brengt me in vervoering en samen met het ritme van mijn wandelende benen creëert het een bubbel waarin ik even alles vergeet. Muziek en het water dat als een spiegel voorbij de herfstige uiterwaard ligt. Ik en mijn omgeving, niemand anders in de buurt en niemand die op mij wacht. Aan het eind van mijn wandeling kruip ik – met modderschoenen – nog even op de gevlochten schommel op het strandje om gewoon naar het rustige water te kijken. Ik voel me rustig en sereen.