Vandaag is mijn hart zwaar en staat het huilen me nader dan het lachen. Het zijn de donkere dagen vol regen, het is het huis dat voelt als een donker hol, het is de kou in mijn lijf en de vermoeidheid in mijn hoofd, het is de narigheid van de wereld die me ineens overvalt. Focussen is moeilijk en ik verlang naar licht en naar lichtheid. Door de druppels op het dakraam zie ik het hemelsblauw tussen de donkergrijze regenwolken door. Het voelt als een knipoog. De kleur op het zwartwit tvtje van mijn hart vandaag. De opening in de zware waas die ik voel. Lucht. Ik heb toch even de hemel gezien. Lang genoeg. Morgen ziet de dag er weer anders uit, mijn donkere dagen duren nooit lang voort. Het komt goed.