Het is net een bolletje wol, zo helemaal opgekruld. Amira ligt vaak op deze manier in haar favoriete stoel. De kleuren van haar vacht steken prachtig af tegen de witte stoelbekleding en het ziet er zo hartverwarmend schattig uit dat ik er haast naartoe wordt gezogen om haar te aaien. Het beste is nog dat – zodra ik naar haar toe loop en haar naam noem – ze haar prachtig groene oogjes opent en een zacht miauwtje ter herkenning geeft. Het is ons kroelmomentje en het grote cadeau van thuiswerken.