Hij stond al heel lang op ons verlanglijstje. Een grote olifantsoor onder het dakraam op zolder. De plant zou de hele inrichting oplichten, afmaken, sfeer geven. Toen ik meneer olifant tegenkwam in het tuincentrum kon ik hem niet laten staan. Twee zielige bladeren, in het grootste blad een lelijke kras, in het kleinste blad een scheurtje op de punt. Niet moeders mooiste, gedoemd om nooit te worden geadopteerd.

Meneer Olifant ging met mij mee, kreeg een nieuwe grote pot met verse aarde en het lichtste plekje in huis, onder dat grote dakraam. Al snel kwam het derde blad en het vierde blad. Elk nieuw blad werd groter dan het vorige. En kijk ‘m nu staan: meneer olifant is de parel van de zolder die ons iedere dag blij maakt. Wat een beauty, hè?