Op de pier van het strandje in ons dorp kun je heerlijk naar het water kijken. Het klotst vredig tegen de grote keien aan, waardoor je bijna automatisch je gedachten laat wegdrijven op de golfjes. Je hoofd gaat leeg en je hart en ogen gaan open. En dan opeens valt het op hoe prachtig felgeel het mos eigenlijk is dat groeit op de keien. En hoe heldhaftig een kleine felgroene rups zich een weg baant over de glibberige stenen vlakbij het klotsende water. En hoe de lucht iedere paar minuten verandert totdat de zon onder is. Wat is het leven mooi.