Maandagmiddag, de zon schijnt in de woonkamer. Ik zoek een plaatje uit en laat voorzichtig de naald in de groef zakken. Ik gooi wat gezouten nootjes in een schaaltje en trek me met een kop thee terug op de bank. Dekentje erbij, boek op schoot, het goede leven. Ik voel me gezegend. Niet alleen door de zon en de vrije middag, de muziek en de nootjes, maar ook door de liefde die ik voel als ik al die handelingen uitvoer.

Ik voel dankbaarheid als ik de platenspeler aanzet die we van Rozemarijn en Jirri mogen lenen totdat zij er een mooi plekje voor hebben. Er krult een glimlach om mijn mond als ik het blauwe schaaltje voor de nootjes uit mijn verzameling kies omdat ik terugdenk aan dat gezellige moment op een terrasje aan de voet van de Utrechtse Janskerk waar Priscilla me verraste met een laat verjaardagscadeautje. Het geprik van de grannysquaredeken doet me denken aan mama die hem vierkantje voor vierkantje heeft gehaakt. Ik moet zachtjes grinniken als ik me bedenk hoe vaak ik niet de hint heb laten vallen dat ik wel zo’n deken zou willen en zij stoïcijns antwoordde dat hij al gereserveerd was. Haar grijns toen ze hem cadeau gaf tijdens het etentje om te vieren dat ik mijn bachelordiploma had gehaald was onbetaalbaar. Fijne herinneringen.

Het zijn de kleine handelingen en de dagelijkse momenten die me vervullen van liefde en dankbaarheid voor de bijzondere mensen om me heen. Ik voel me omringd en omarmd door alle herinneringen die vastzitten aan de meubels en decoratie in huis. Het voelt alsof ik de hele dag contact maak met de mensen die ik zo liefheb. Als ik het gekke plantje van oma water geef dat het in ons appartementje in Dordrecht zo zwaar had maar het in de vensterbank van ons nieuwe huis ineens supergoed doet. Als ik mijn jas op de kapstok hang en naar de schilderijtjes kijk die ik bij André thuis zo prachtig vond en toen spontaan van hem cadeau kreeg.

Als ik de kattenharen weg zuig uit de zitting van de houten leunstoel op zolder, denk ik met liefde aan Esther die met zoveel inspanning voor ons de bekleding opnieuw naaide. Als ik mijn favoriete legergroene cargobroek aanschiet, voel ik liefde voor Roos die de broek voor mij uit een kledingruiltas viste, niet wetende dat het precies was wat ik al een tijdje zocht. Als ik een favoriet gerecht kook en mijn eigen aantekeningen volg uit mijn prachtige leren notitieboekje denk ik aan Wouter die het als souvenir meebracht van vakantie. En als ik na een fijne avond het sfeervolle hennalampje naast mijn bed uitknip, denk ik aan Jelle die het lampje ooit van het grofvuil redde en aan mij gaf toen ik vertelde dat ik hennalampen prachtig vind.

Het weefwerkje met regenbooggolven staat voor de mooie vriendschap met (voormalig) onderbuurvrouw Mieke. De boomschorspotloden in het wandrekje herinneren me aan de creatieve, inspirerende vriendschap met Camilla. Het vaasje met droogbloemen brengen me terug bij de warme gezellige kerst waarop ik het van mijn schoonzus Vlada kreeg. De oude witte schaal met vers fruit vervult mijn hart met liefde voor mijn oma, die de schaal aan mij gaf en erbij vertelde dat háár oma het in 1923 kreeg als cadeau voor hun 25-jarig huwelijk.

Spullen zijn niet belangrijk. Het zijn slechts gebruiksvoorwerpen die je in staat stellen om je leven te leiden zoals je wilt. Het is goed om niet teveel aan spullen te hechten, genoegen te nemen met genoeg en zuinig om te gaan met wat je hebt. Hoe minder je bezit, hoe vrijer je bent. Ik zou nog steeds met veel plezier in een Tiny House gaan wonen en (bijna) al mijn spullen wegdoen om erin te passen. Nu woon ik echter in een huisje met meer ruimte dan dat en heb ik daardoor ook meer bezittingen. En ik koester mijn spullen. Ik geniet van de verhalen die ze vertellen, koester de herinneringen die ze in me naar boven brengen. Het gaat niet om de spullen, maar om hoe ze mij vervullen van een diepe verbondenheid met de mensen om me heen.

Ik ben nooit alleen. Ik ben omringd en omarmd.

Follow my blog with Bloglovin