Ik vond het in een klein houten boekenkastje in het verborgen steegje naast de Augustijnenkerk. Het kastje trok mijn aandacht toen ik een poes wilde aaien die op het bankje zat waarop ook het kastje rustte. Een minibieb. Ik kom ze steeds meer tegen en het maakt me blij. Even een pas op de plaats maken, de tijd nemen om een minuutje het deurtje open te doen en de titels van de boeken te lezen, je hand over de boekruggen te strijken, een achterflap te lezen. Meestal klik ik daarna het deurtje weer dicht en loop zonder boek verder, maar deze keer viel mijn oog op ‘What Alice Forgot’. Een roman geschreven in het Engels. Dat was lang geleden, daar had ik zin in. En ja hoor, wat heerlijk weer: na twee pagina’s zat ik al in het verhaal gezogen en de rest van het boek bleef ik gefascineerd doorlezen.

‘What Alice Forgot’ gaat over Alice, 39 jaar oud. Ze valt bij een groepsles Aerobic Steps in de sportschool akelig hard op haar hoofd, is tien minuten buiten westen en wordt dan wakker met een enorm gat in haar geheugen: ze is de laatste tien jaar van haar leven vergeten. Pagina voor pagina volg je haar zoektocht naar hoe haar leven nu is, wie zij nu blijkt te zijn en hoe haar relaties met de mensen om haar heen zijn geworden zoals ze zijn. De schok is groot. In haar hoofd is ze nog een 29-jarige jonge vrouw, vol dromen over de toekomst, verliefd op haar verse bruidegom en zwanger van hun eerste kind. In de werkelijkheid waarin ze ontwaakt, is ze moeder van drie kinderen, ligt ze in vechtscheiding, gaat ze om met hele andere soorten vriendinnen en is ze het goede contact met haar zus verloren. Hoe heeft dat zo ver kunnen komen?

De Engelse genuanceerde taal in het boek is heerlijk, het is tof geschreven en het is boeiend omdat pagina voor pagina de puzzel van Alice’ leven wordt gelegd. Zij en jij krijgen steeds een klein beetje meer informatie over hoe haar leven in die verloren tien jaar is verlopen. Er valt steeds een puzzelstukje op zijn plek. Het boek laat me nadenken over mijn eigen leven. Hoe zou ik naar mezelf kijken als ik op mijn hoofd zou vallen en ineens met de ogen van een 18-jarige naar mezelf zou kijken? Zou ik blij zijn met wat ik zag? Met hoe mijn liefdesleven eruit ziet? Met de mensen om mij heen en hoe ik met hen omga? Met mijn werk- en woonplek? En ben ik nu nog de persoon die ik altijd wilde zijn? Goede vragen om over na te denken. That’s where books are good for.