Een stadswandeling in mijn lunchpauze. Als ik door de Vriesestraat loop, spits ik mijn oren want ik hoor muziek. Met elke stap worden de klanken harder en wanneer ik langs de Trinitatiskapel loop stop ik met lopen. Ik luister naar het orgel, een mooi klassiek stuk, het is alsof de klanken me naar binnen roepen. Even twijfel ik maar dan duw ik de grote houten deur open en loop het kerkje binnen. Het kleine kapelletje is leeg en boven bij het orgel zit een man in zijn eigen wereld vol concentratie en liefde te spelen. De zon valt zacht door de grote ramen van de kapel op de houten stoeltjes. Het is een magisch moment, vol verstilling. De wereld verdwijnt even en ik laat me voeden door de warme klanken en het weldadige zonlicht. Als ik vijf minuutjes later weer naar buiten loop, voel ik me verfrist en gelukkig.