Amira kwam hier als bang katje. Schrikkend van ieder geluid en erg verlegen. Toen ze een tijdje bij ons woonde, werd ze wat toegankelijker en liet ze zich steeds makkelijker aaien en kroelen. Toen kwam het moment dat ze op schoot of naast je op de bank sprong om te worden gekriebeld. En nu hebben we weer een nieuwe fase bereikt: ze tikt me aan met haar pootje als ik haar even geen aandacht geef. Langzaam wordt Amira echt een (verwend) princesje. I love it.