Vanavond stond ik op mijn werk stil bij de dodenherdenking. Om vijf voor acht zette ik (tussen mijn gesprekken en wat administratie in) de livestream van de NOS aan en kon ik dankzij internet toch aanwezig zijn bij de nationale herdenking op de Dam in Amsterdam. Het stemde me dankbaar. Dankbaar dat ik leef, dat ik een Nederlander ben die in haar hele leven nog geen oorlog, geweld of ander groot gevaar heeft gekend. Dankbaar dat zoveel dappere mensen dat mogelijk hebben gemaakt door te vechten, in het verzet te gaan en op andere manieren te strijden voor vrijheid en veiligheid. En ik voel me dankbaar dat ik nu, ondanks de corona-uitbraak nog steeds zoveel vrijheid heb: geen volledige lockdown, maar bewegingsvrijheid en het vertrouwen dat ik daar verantwoordelijk mee omga. Dankbaar dat ik nog werk heb, dat ik gezond ben en erop kan vertrouwen dat ik goede zorg krijg, mocht ik onverhoopt toch besmet raken en opgenomen moeten worden in het ziekenhuis. We hebben misschien een hoop moeten inleveren afgelopen weken, maar werkelijk: het waren allemaal luxedingen. Het belangrijkste is er nog: onze gezondheid, onze veiligheid en onze vrijheid.