Sinds de coronacrisis is begonnen, komen we op weinig plekken meer en speelt ons leven zich af binnen gemiddeld zo’n 2 kilometer omtrek van ons huis. Een wandelingetje, boodschappen doen, naar de ondergrondse vuilcontainer. Naar mijn werk fietsen is ineens het verste wat ik ga en ik ben al lange tijd niet meer naar de andere kant van de stad gefietst. Vandaag hadden we zin in een fietstocht en besloten we een boodschap bij de koffiewinkel te combineren met een rondje verlaten binnenstad. Wat is Dordrecht toch prachtig. En wat heerlijk is het eigenlijk, om die schoonheid min of meer voor jezelf te hebben. De stille stad legt nog meer nadruk op hoe mooi de gebouwen zijn die er staan, de geveltjes, de hoekjes, de kromming van de straten. Zonder al die mensen en auto’s is het nog makkelijker om je voor te stellen hoe Dordrecht er een paar honderd jaar geleden uit moet hebben gezien, met paardenkoetsen en oude wagens. Ik hou ervan.