Dit is een hele rare tijd. De afgelopen weken maken we met zijn allen iets mee wat uniek is en nog nooit eerder zo is voorgekomen. Een virus, een hoopje eiwitten, die de hele wereld raakt. Die geen land of bevolkingslaag overslaat, geen uitzonderingen maakt. In de tijdspanne van enkele weken veranderde corona van “gewoon een griepje” in “de grootste ramp sinds de tweede wereldoorlog”. En in de tijdspanne van krapweg een week veranderde de samenleving in Nederland van eentje waarin we lacherig het advies opvolgden om geen handen meer te schudden naar eentje waarin de helft van Nederland thuis werkt, de wegen verlaten zijn en de supermarkten dubbele omzet draaien. Waarin elke paar minuten een nieuwsbericht online komt, het lenteleven zich beperkt tot de tuin en waarin de economie op het randje van een enorme crisis staat.

Verzorgingshuizen zonder bezoek, scholieren die slagen zonder centraal eindexamen, mensen die begraven worden zonder aanwezigen. Het is echt een hele rare tijd. Ik denk dat het zo’n moment in de tijd gaat worden waar mensen nog lang aan terug denken, als met het vreselijke nieuws op 11 september 2001. Ik kan me niet meer herinneren waar ik was toen ik hoorde dat de Twin Towers waren ingestort. Maar deze rare weken in maart en april zullen me, zo vermoed ik, nog heel lang bij blijven. Want voor mij, als deel van een generatie die nooit oorlog, honger of armoede heeft gekend, is het fascinerend om te zien hoe deze crisis allerlei zekerheden omver werpt. Werk zoeken, kleren kopen, all you can eat sushi eten, backpacken in Azië. Studeren, mezelf trakteren op een theetje na een lange fietstocht, boeken halen bij de bibliotheek, zomaar aan komen waaien bij vrienden, nog even gauw langs de winkel voor nieuwe knutselspullen. Ik ben gewend aan een leven waarin eigenlijk alles kan en mogelijk is. Maar toen werd het maart 2020, brak corona uit en zat ik ineens thuis. Restaurants dicht, veel winkels dicht en het dringende advies om zoveel mogelijk thuis te blijven.

De maatregelen die getroffen zijn om het virus in te dammen laten zien dat onze vrijheden die zo vanzelfsprekend lijken, eigenlijk – zo realiseer ik me nu – heel bijzonder zijn. Ze laten (tijdelijk) een hele hoop opties afvallen en brengen het leven terug naar een simpele(re) versie. Zonder restaurants, shopmiddagen met vriendinnen, vakanties… Zonder dagjes pretpark, zonder lange avondjes tafelen met vrienden, zonder paasbrunch met familie… zonder al die opties, wordt het leven teruggebracht naar de kern, naar die ene vraag:

Is waar wij onze agenda’s mee vullen echt belangrijk voor ons? Zijn we tevreden met de manier waarop we onze dagen spenderen? Welke waarden zijn het belangrijkst voor ons en leven we ook naar die waarden? Voor mij komt het leven neer op verbondenheid met anderen, op schoonheid zien in kleine dingen en de wereld een beetje mooier maken voor elkaar. Daar ben ik altijd al veel mee bezig. Met mijn fotoblog over Klein Geluk, met mijn artikelen voor Globonaut, met mijn zang en muziek. Met mijn werk als praktijkondersteuner bij de huisarts, met mijn vrijwilligerswerk bij de voedselbank. Maar ook met de manier waarop ik mijn leven heb ingedeeld, met meer tijd dan gemiddeld voor een ongeplande ontmoeting, een helpende hand of een creatief project om iemand te inspireren of op te vrolijken.

Als mensen later misschien vragen “wat deed jij tijdens de coronacrisis en quarantaine?”, zal het antwoord op die vraag niet veel anders zijn dan anders. Ik maak nog steeds foto’s voor mijn fotoblog en ben nog steeds creatief. Al spendeer ik daar nu wel meer tijd aan dan anders. Ik maak illustraties en probeer beter te worden in fotografie. En ik journal veel over deze situatie. Enerzijds om te voorkomen dat de muren op me af komen en het nieuws me naar de keel vliegt, maar anderzijds ook omdat ik het een waanzinnig interessante tijd vind om over te schrijven. Wat doet het met me om al die nieuwsberichten te lezen en te worden overspoeld door informatie over corona? Hoe ervaar ik het om ineens enkel Sander binnen anderhalve meter te kunnen toelaten? Houd ik het vol om zoveel binnen te zitten en een lege(re) agenda te hebben? Hoe ga ik om met de aanpassingen in mijn werk, nu ik niet meer face to face met mensen gesprekken kan voeren maar moet bellen en videobellen? Hoe voelt het om het o, zo gezellige uitdeelpunt van de voedselbank te zien veranderen in een wat zakelijkere snelle uitdeelmachine? Kan ik omgaan met de onzekerheid over hoe lang dit nog gaat duren en wat de impact hiervan gaat zijn op de maatschappij?

En hoe heftig deze situatie ook is en ook al komt het langzaam steeds dichterbij nu steeds meer mensen in mijn nabije omgeving met corona te maken hebben; ik voel dat ik dit wel aankan. Ik weet dat ik geluk heb omdat mijn werk niet zo snel ophoudt te bestaan, we geen kinderen hebben die ons afleiden bij thuiswerk en we een heerlijk huisje en een veilige relatie hebben. Maar ik ben (nu) ook dankbaar voor de lastige periode tijdens mijn masteropleiding, waarin ik mezelf en mijn grenzen enorm goed heb leren kennen. Ik durf te vertrouwen op mezelf. Ik weet dat ik dit aankan, dat ik creatief en positief genoeg ben om door de negatieve berichten en onzekerheid heen hoop en positiviteit te blijven zien. Dat ik het niet kan laten om ook in deze periode de wereld een beetje mooier te maken met illustraties, muziek op het balkon, telefoongesprekken met volle aandacht en onverwachtse kaartjes.

En dus knutsel ik me een ongeluk, kijk ik talloze illustratietutorials op YouTube, volg livestreams van muzikanten, oefen mijn klassieke muziek voor zangles en daag mezelf uit met creatief journalen. Ik experimenteer met gouache, aquarel en ecolinestiften, probeer nieuwe recepten uit en probeer niet te streng te zijn dat sporten al voor de derde week op rij erbij inschiet (omdat ik het eigenlijk gewoon niet zo belangrijk vind). Ik leg me neer bij (vaker voorkomende) offdays, probeer extra tijd te besteden aan goede knuffelbeurten met zowel Sander als de katten en stuur af en toe mijn buurvrouw een appje om te vragen hoe het gaat. Ik maak talloze foto’s voor mijn Klein Geluk project en kweek dankbaarheid.

En uiteindelijk zal de storm gaan liggen. En zal ik trots kunnen omkijken naar een turbulente periode waarin ik stevig ben blijven staan.