Een vriend van mij schreef dat het leven wordt gekenmerkt door sleur. Ergens denk ik dat hij gelijk heeft. Als je feitelijk kijkt, is er ook niet zoveel bijzonders aan het dagelijkse volwassen leven. Werken om rond te komen, boodschappen, koken, wassen, schoonmaken… en in de tijd die overblijft persoonlijke projecten – als je die al hebt. Weinigen van ons doen iets wat de geschiedenisboeken haalt en nog minder van ons doen dat op een onmiskenbaar positieve manier. De meesten van ons worden als gewone mensen geboren en gaan als gewone mensen dood. Dat kan vreselijk voelen. Doelloos en leeg. “Waar doen we het voor?” is een vraag die ik ook van mezelf herken. Maar de laatste jaren ervaar ik het ook juist als geruststellend. Het hoeft allemaal niet zo groots. Of zoals de Perzische filosoof en dichter Rumi schreef:

Yesterday I was clever so I wanted to change the world. Today I am wise so I am changing myself.

Het kan heel benauwend zijn om de nietigheid of onbeduidendheid van je leven op grotere schaal te bezien. Hoe weinig invloed je hebt (of lijkt te hebben) op grotere wereldproblemen of de toekomst van deze wereld. Des te waardevoller vind ik het daarom om de waarde en invloed van je leven te zien op microniveau. Wat breng je aan je familie en vrienden? Wat is je bijdrage aan je collega’s, buren en de mensen die je zomaar tegenkomt? Je kunt de gevolgen van wat je zegt en doet niet altijd overzien, maar het rimpeleffect kan heel erg groot zijn. Iets wat je zegt of schrijft kan een ander inspireren en zo via via doortrillen tot honderden anderen.

Je hoeft helemaal niet de wereld te veranderen. De kracht van het leven (en jouw invloed) zit ‘m niet in grote dingen. Niet in een boek uitbrengen, de politiek ingaan, een toonaangevende wetenschapper of invloedrijke filosoof (of influencer) zijn. De grootste impact heb je op je directe naasten, met de kleinste woorden of gebaren. Even een kort berichtje om te vragen hoe het gaat. Even onverwachts een kaartje door de bus. Een oprecht compliment. Vijf minuten van je tijd en je volste aandacht om naar iemands verhaal te luisteren. Dat kan het verschil maken.

Daarom heb ik zo’n passie voor mijn Klein Geluk-blog. Daarom zing ik en treed ik zo nu en dan op. Daarom schrijf ik blogs en artikelen voor Globonaut en op mijn eigen blog. Daarom ga ik soms een rondje afvalprikken in mijn buurt. Al is er maar één iemand die erdoor wordt geïnspireerd, dan heb ik mijn doel al bereikt. Ook al heb soms geen idee waar ik met mijn werkend leven naar toe wil. Ook al voel ik me soms een moe, niet vooruit te branden stuk chagrijn dat niks te brengen heeft. Ook al ben ik het soms spuugzat om elke dag weer hetzelfde riedeltje af te draaien met slapen, eten en afwassen. Ook al voelt het dagelijks leven zo vaak als een kapot gedraaid popliedje wat je de keel begint uit te hangen. Want die buien heb ik ook regelmatig. Vooral in de winter.

Maar dan kom ik weer iemand tegen die zegt hoeveel mijn fotoproject helpt om elke dag stil te staan bij het positieve. Of plaats ik een verhaaltje over mijn spirituele zoektocht op Instagram en reageert iemand met een bedankje en dat ‘het voelt alsof we af en toe, vanaf ons eigen pad dat we allebei gaan, even bemoedigend naar elkaar kunnen zwaaien‘. En dan weet ik weer waarvoor ik het doe. Dat ik ertoe doe, dat ik een verschil maak.

Wat je doet, maakt het verschil. En je moet beslissen wat voor soort verschil je wilt maken.

Dat schreef Jane Goodall. Ik heb ervoor gekozen om niet meer te streven naar groots en memorabel leven. Om niet te proberen de wereld te veranderen in mijn eentje. Om genoegen te nemen en zelfs geluk en mijn levensdoel te vinden in het kleine en gewone. Om het verschil te maken voor mijn familie en vrienden, buren en collega’s. Om in mijn kleine, behapbare wereldje alles te doen wat in mijn macht ligt om de wereld mooier te maken. Dat is de kleine zin van mijn leven.