Net een middag gewerkt en de hele weg naar huis gewandeld. Nu ben ik toe aan mezelf, dus huispak aan en hups op de bank. Ik lig nog geen minuut of Amira kruipt al bij me op de bank. Voor ik het weet ligt ze pal bovenop me en voel ik haar gespin in mijn buik trillen. Iets rustgevenders ken ik bijna niet (alleen Sanders hartslag horen als ik op zijn borstkas lig). Heerlijk!