Samen door de duinen wandelen. Het is net iets te koud voor mijn windjack maar m’n winterjas is nog nat van de stortbui van gisterenavond. Hij is zijn sjaal vergeten, hij loopt een beetje te rillen, al heeft hij wel zijn winterjas aan. Gelukkig heb ik mijn lange, dikke, gebreide sjaal om.

“Als je dichtbij me komt lopen kunnen we wel samen doen.” Dat doet hij en gearmd halen we het precies met de lengte. Wat knus, en zo efficiënt ook. We giechelen, ik haak m’n arm in de zijne. Verschillende passerende wandelaars kunnen hun glimlach niet onderdrukken. Het is ook vast een koddig gezicht. En genietend wentelen we ons rond in onze eigen, zoete bubbel. Het is tenslotte Valentijnsdag!