Ik heb mezelf voorgenomen om weer wat beter te letten op mijn energiebalans. Niet gedachteloos lange to-do-lijstjes afwerken met taken die ook best een dag of twee kunnen wachten, maar naar mijn lijf luisteren en eventjes gaan zitten als ik voel dat ik pauze kan gebruiken. Dus tussen een werkafspraak in de ochtend en mijn werk ’s middags door kruip ik nu lekker even drie kwartier onder m’n dekentje.

Het is net alsof Amira trots op me is. Ik lig nog geen minuut of ze komt languit bovenop me liggen en kroel zich knorrend tegen me aan. “kom, lig maar even” lijkt ze te zeggen, “doe maar even niks”. (Het helpt sowieso met langer blijven liggen.)