Dit plaatje kun je vinden in mijn ouderlijk huis. De silhouet van mijn kindertijd naat die van mijn broer, grenzend aan het raam van mijn slaapkamer van waaruit ik uren naar de blauwe lucht vol langs drijvende wolken en vliegende vogels keek. En gelukkig was. Beneden de geluiden van klinkende vaat in de gootsteen, oma die de piano afstofte of gedempte stemmen van het bezoek van mijn ouders. Het zijn fijne herinneringen, die ik koester. En steeds als ik even langsga en dit beeld zie, glimlach ik. Ik wil er echt niet meer wonen, ben dolblij met mijn eigen burgerlijke flatje met katten en man. Maar toch: het blijft thuis.