“Wat wil je later worden?” was een vraag die vroeger veel werd gesteld. Het was belangrijk om een doel voor ogen te hebben en mensen waren nieuwsgierig naar mijn interesses en dromen voor de toekomst. Mijn antwoorden waren lange tijd “kinderpsychiater”, “schrijfster” en “zangeres”. In afwisseling, want ik wisselde nogal eens van toekomstdroom. Gelukkig lag het moment dat ik moest kiezen nog lang weg en ondertussen schreef ik aan de lopende band verhalen, speelde ik psycholoogje voor vriendinnen (niet altijd zo goed voor me) en zong ik de hele dag door. Ik mocht het allemaal tegelijk zijn.

Zo rond de bovenbouw van de middelbare school kwam de studiekeuze steeds dichterbij. Ik keek er reikhalzend naar uit want ik droomde er al lang van om te gaan studeren op de grote universiteit en dan met vrienden uit allerlei verschillende studierichting bij de universiteitsbibliotheek interessante gesprekken te voeren. Al een jaar voordat ik naar open dagen van opleidingen mocht begon ik met oriënteren. Zoveel interessante studies, zoveel verschillende universiteiten in interessante steden. Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel. Maar naarmate ik me meer verdiepte, voelde ik ook de druk van mijn keuze toenemen. Want er hing veel vanaf: ik zou minimaal vier jaar mijn interesse moeten vasthouden om hard te kunnen studeren voor mijn vakken. Als ik het niet zou halen of toch niet leuk zou vinden, zou ik een studieschuld hebben. En daarnaast begon ik me te realiseren dat mijn keuze mijn toekomst zou bepalen: hier zou ik in gaan werken en eenmaal gekozen kon je niet zo gemakkelijk meer terug, want omscholen deed je niet zomaar en zonder papiertje kwam je er bij een ander vakgebied niet zo makkelijk in. Mijn keuze moest dus in één keer goed. Mijn enthousiasme en gedrevenheid vermengden zich met een gevoel van beklemmende faalangst die verlammend werkte.

In hemelsnaam, wat moest ik dan kiezen? Als datgene wat ik leuk vond niet perse de bestbetaalde of makkelijk vindbare banen opleverde? En vooral: als dat wat ik leuk vond zich niet beperkte tot maar één studie (maar mijn energie en hoeveelheid tijd wel)? Scrollend langs universiteitswebsites kon ik zo al acht studies opschrijven die ik wel zou willen doen. Communicatie- en informatiewetenschappen, klassieke talen, psychologie, journalistiek, culturele antropologie, sociologie, criminologie, filosofie… Het is niet verwonderlijk dat ik uiteindelijk vier jaar over mijn studiekeuze deed en na de middelbare school een tussenjaar inlaste omdat ik geen definitieve keuze kon/durfde te maken.

Uiteindelijk koos ik psychologie en stopte ik mijn twijfel of dat het wel echt was weg. Ik vond het superinteressant en kon nou eenmaal goed met mensen omgaan. Mijn liefde voor taal en schrijven en mijn andere creativiteit kon ik er niet in kwijt, maar daar kon ik altijd nog hobbymatig mee bezig blijven. Bovendien kon ik binnen de psychologie ook nog alle kanten op. Het eerste jaar van de bachelor brak aan en vol enthousiasme gedrevenheid begon ik aan de studie. Hongerig zoog ik alle informatie in me op. Ik vond het fascinerend wat ik leerde: hoe eerste indrukken en vooroordelen ontstonden, hoe het brein in elkaar zit, hoe psychische ziektes ontstaan en worden behandeld, hoe de psychologische en lichamelijke ontwikkeling van kinderen gaat. Er waren zoveel nieuwe dingen. De twijfels rondom mijn studiekeuze waren helemaal weg: ik genoot met volle teugen en zat helemaal op mijn plek.

Toen kwam het tweede studiejaar. De brede, algemene introductievakken waren voorbij en het werd tijd voor keuzevakken. Opnieuw stond ik op zo’n kruispunt vol mogelijkheden en beperkingen, met dat verschil dat ik nu geen vier jaar de tijd had om knopen door te hakken. En het waren nogal wat knopen. Keuzevakken enkel binnen psychologie volgen of ook interdisciplinair kijken? Verbreden of verdiepen? Wel of niet een semester naar het buitenland? Mijn grenzeloze nieuwsgierigheid naar superveel onderwerpen streed met mijn strenge verstand die de arbeidstoekomst met een zo gedegen mogelijke voorbereiding (en een strakke planning) veilig wilde stellen. Ik had wel dubbel zoveel keuzevakken willen volgen of er een jaar aan vast willen plakken om nog vakken te nemen die ik óók interessant vond.

Het tweede deel van de bachelor vulde ik met verdiepingsvakken binnen psychologie die me toegang konden geven tot een masteropleiding. Ik koos zo breed mogelijk, om alle opties open te houden, maar verveelde me toch omdat de verdiepingsvakken eigenlijk veel minder verdiepend waren dan ik had verwacht. De twijfel aan mijn keuze kwam terug. Had ik toch niet journalistiek moeten gaan studeren? Mijn nieuwsgierigheid naar andere onderwerpen bevredigde ik bij mijn culturele studentenvereniging waar lezingen werden gehouden over super uiteenlopende onderwerpen. Daarnaast was ik veel bezig met muziek, schrijven en andere creatieve projecten.

Mijn twijfels en onrust bleven en zijn eigenlijk nooit meer weggegaan. Met het kiezen van een masteropleiding had ik weer net zoveel moeite. Net als met het kiezen van een stageplek. Elke keer weer die overweging. En elke keer weer de strijd met mijn brede interesse en mijn weerstand om me te specialiseren. De twijfel of ik dat wel kon: mijn leven lang in dat ene vakgebied gelukkig blijven. Het verwarde me. Als ik om me heen keek zag ik super gemotiveerde studenten die wisten wat ze wilden. Ze werkten naar een einddoel, probeerden hun toekomst zo goed mogelijk te plannen om dat doel te halen. En niet zelden waren medestudenten verrast en een beetje verbaasd als ik vertelde dat ik wel Medische Psychologie studeerde (een master waarvoor je een strenge selectieprocedure moest doen) maar eigenlijk nog helemaal niet wist of ik er ook in wilde werken. En dat voor mij de belangrijkste reden om die master te doen was, omdat ik dan weer meer leerde over allerlei chronische ziektes en het menselijk lichaam, iets wat me fascineerde.

Zelfs toen ik in 2018 afstudeerde, wist ik niet wat ik wilde worden. Ik was psycholoog maar voelde me al misselijk worden bij het idee van een fulltime baan bij een GGZ-instelling. Ik miste het creëren, ik miste het lichamelijke en praktische, hoe interessant ik het ook vond. Ook nu weer verlamde het me om op zoek te gaan naar een baan: als ik één baan aannam, dan was het gedaan met alle andere opties. De verscheidenheid aan keuzes maakte het onmogelijk om te kiezen. En alles bij elkaar had ik vooral het gevoel dat ik niet geschikt was voor ons maatschappelijke systeem.

Tot ik een boek tegenkwam. Langs zien komen via een persoon op Instagram die ik inspirerend vond omdat ze zo breed geïnteresseerd is. De titel liet mijn hart een sprongetje maken. “How to be everything – a guide for those who (still) don’t now what the want to be when they grow up”. Toen ik het boek vlak erna in het Nederlands tegenkwam, dacht ik er geen seconde over na en kocht het. Wat een opluchting! Het was zo’n boek dat ik precies nodig had. Een feest van herkenning en erkenning. Nu snap ik eindelijk hoe ik in elkaar zit. En waarom die studiekeuzes (en baankeuzes) me zo akelig maken.

Ik ben een multipotentialist. Of generalist. Of duizendpoot. Hoe je het ook noemen wilt. Ik vind veel dingen leuk en interessant. Ik heb allerlei verschillende talenten en passies en kan heel veel. Maar één ding kan ik niet: me gelukkig voelen bij één fulltime carrière. Ik wil en kan niet kiezen. Ik word akelig van het idee dat ik de hele week hetzelfde doe, laat staan mijn hele leven. Ik wil psycholoog zijn (of eigenlijk: coach), maar ook schrijver. En yogadocent. En zangeres. Boekbinder. Fotograaf. Illustrator. Gastvrouw van een bed&breakfast. Rondleidster in Dordrecht. Hovenier. Websitebouwer. Paardenverzorgster. Ik wil het allemaal: ik heb een creatieve en onrustige energie die eruit moet. Ik snak naar afwisseling, diversiteit, creativiteit en inspiratie. Naar een goede balans tussen werken met mijn hoofd en maken met mijn handen. Tussen binnenwerk en buitenzijn.

Wat een opluchting geeft dat, om mezelf erkenning te geven voor wat ik al die tijd al voelde maar niet begreep. Om het gevecht op te geven om te zoeken naar die ene niche waarin ik mijn ei kwijt kan. Om gewoonweg mijn multipotentialisme te omarmen en te mogen gaan ontdekken hoe ik dat kan vormgeven. Om blij te zijn met mijn creativiteit en mijn brede interesse, mijn vlagen van gepassioneerde nieuwsgierigheid en interesse die uiteindelijk ook weer wegebben en plaatsmaken voor iets nieuws. Het is oké. Ik ben oké.