Als de wekker gaat begint hij te mauwen, als ik op de WC zit ligt hij aan mijn voeten tevreden te snorren. Tijdens het koken zit hij hopend op eten naast me op de grond, als ik op het vloerkleed ga zitten komt hij als de wiedeweerga bij me liggen. Tijdens het opruimen loopt hij me – net een tandje langzamer dan ik- achter me aan voor nog een aai of kroel. Als ik wegga, moet ik de tussendeur dichtdoen om te voorkomen dat hij mee naar buiten glipt. En het mooiste is het dan als hij me vanaf de vensterbank nakijkt. Lieve Abel, mijn trouwste fan. (Zijn poezenzusje Amira vindt me ook lief maar loopt daar net wat minder mee te koop (en is ook een stuk schrikachtiger))