Het staat op nummer 22 van mijn bucket list (die overigens niet op volgorde is geschreven): mijn ouders meenemen op ‘Romereis’. Zo’n negen jaar geleden kwam het item op mijn lijst, toen ik jubelend terugkwam van de bezongen Romereis. En sindsdien heeft het gewacht tot ik het eindelijk kon afstrepen.

De reis der reizen

De Romereis was de reis der reizen, datgene waar al mijn klasgenoten en ik al vanaf de brugklas van de middelbare school reikhalzend naar uitkeken. Tien dagen, maar liefst, was die Romereis. Vijf dagen voor Venetië, Florence, Pompeï, Napels, Siëna en Tarquinia. En dan nog eens vijf dagen – vijf volle, drukke, lange dagen – in de hoofdstad van de archeologie: Rome. Elk jaar in oktober braken de twee lange weken aan, waarin de gelukvogels van de vijfde dolenthousiast in de bus stapten en onze school in een stille verlatenheid achterlieten. En hoewel we tijdens die weken vaak meer vrij waren dan normaal door de hoeveelheid docenten die ook in diezelfde bus richting Italië waren gestapt, konden we de jaloezie en ons ongeduld niet onderdrukken. Wachten tot je in de vijfde zat duurde ons altijd te lang: wij wilden óók op Romereis.

Maar gelukkig. Hoe lang het wachten soms ook leek, gelukkig kwam mijn tijd ook. En het wachten was het zeker waard. De reis der reizen viel niets tegen: prachtige musea met geweldige kunst, levendige sfeervolle steden, verhalen in geuren en kleuren over de klassieke oudheid en de Renaissance, heerlijk eten… Ik was nog een beetje meer verliefd geworden op Italië (een verliefdheid die het jaar ervoor tijdens de uitwisseling naar Italië was begonnen in steden als Verona en Vicenza). En ik kon niet wachten om mijn ouders een beetje te kunnen laten zien van wat ik had gezien tijdens die reis der reizen.

TErug naar Rome

Maar ja, op je 17e heb je nog niet zoveel geld om op reis te gaan, laat staan om je ouders te trakteren op een tien dagen lange reis. Bovendien was het moordtempo waarop we alle oudheden, kunst en archeologie bekeken tijdens de Romereis niet besteed aan mensen boven de 20 (tenzij je docent bent, dan moet je wel). En dus stond item 22 daar maar, voor ‘later’. Maar later kwam toch nog eerder dan ik dacht, zij het in een wat gewijzigde vorm. In plaats van tien dagen en 7 steden werd het enkel Rome, voor een weekendje. En in plaats van hen te trakteren, trakteerden mijn ouders mij (en Sander). Ter gelegenheid van ons afstuderen. Super lief.

Ik zou reisleider worden en mijn ouders Rome laten zien. Met een beetje geschiedenis. En een beetje kunstgeschiedenis. En een beetje van mijn persoonlijke herinneringen aan de Romereis. We keken er allemaal heel erg naar uit. Natuurlijk wist ik wel: de bezongen Romereis van mijn middelbare school kon ik nooit overtreffen. Al zou ik het willen, het kon niet: slapen op slaapzalen van hostels met klasgenoten en de vrijheid die je ervaart als je voor het eerst zonder je ouders op vakantie gaat, is uniek. Maar, al zeg ik het zelf: de reis is me weer in het geheel niet tegengevallen.

Laten leiden door mijn zintuigen

Rome kan heel erg overweldigend zijn met op elke straathoek weer een nieuwe kerk, een volgende ruïne of iets anders prachtigs. Het is soms net alsof Rome een heel laag zelfbeeld heeft en zichzelf probeert te bewijzen door zich zo uitbundig uit te dossen. Ze overschreeuwt zichzelf en mij en maakt me murw van de hoeveelheid indrukken. Daarom had ik me voorgenomen om het eens een beetje anders aan te pakken deze keer. Van de enorme waslijst aan highlights van de Romereis van 9 jaar geleden, selecteerde ik degenen die mij persoonlijk het meest waren bijgebleven (en degenen waar je écht niet omheen kan). Die highlights kleedde ik aan met routes die net om de drukte heen kronkelden. En tijdens het lopen van die routes besloot ik niet blind mijn navigatie te volgen maar me te laten leiden door mijn zintuigen: links ziet er interessanter uit, dus slaan we linksaf, ook al is dat een klein beetje uit de route.

In plaats van puur doelgericht de dagen te plannen, dwaalden we door de stad in grofweg de ‘goede’ richting. We kozen kronkelige straatjes en besloten liever wat extra kilometers in onze moeie voeten te accepteren dan ons te beperken tot het zien van de bekende plaatjes van Rome. In plaats van sightseeing ben ik op zoek gegaan naar het Rome van alle dag. Het rustigere, stille Rome, waar je nog kunt voorstellen hoe het zou zijn om er te wonen. En hoe het zou zijn zonder al die fotograferende toeristen.

Kleine tafereeltjes

Dat is wel gelukt. Als je de foto’s van mijn camera bekijkt, zie je voor meer dan de helft kleine tafereeltjes: verweerde voordeuren, dromerige steegjes, mensen in hun dagelijkse habitat. Kleine dingen die mijn hart verwarmen maar waar menig toerist op weg naar de highlights straal aan voorbij rent. Graag neem ik je even mee in het Rome voorbij het toerisme.