“Need creates belief. Belief creates ability.” Deze uitspraak kwam ik pasgeleden tegen op een lezing over een onderwijsmethode, genaamd de Feuersteinmethode. Over de methode zelf heb ik niet zo veel onthouden, maar de quote is wel blijven hangen. Want als ik naar mezelf kijk (en trouwens ook mijn leeftijdsgenootjes en klasgenoten) dan zie ik een gedreven persoon met een hoge lat en veel ambities, die tegelijkertijd bang is om te falen en het niet goed genoeg te doen. Ik plan, maak strategieën, stippel de route uit en overdenk alles heel goed voordat ik een beslissing maak. Al ruim drie jaar voor het moest, begon ik al met lijstjes maken van de studies die ik mogelijk zou willen gaan volgen. Inclusief voor- en tegens per universiteit. En ik had mijn hele bachelor al uitgestippeld in de eerste paar weken van het eerste jaar.

Ik was bang de verkeerde keuze te maken. Ik was bang de verkeerde keuze te hebben gemaakt. Ik was bang het niet te kunnen waarmaken. Ik was bang niet goed genoeg te zijn. En daarom plande ik alles maar vooruit en bereidde ik alles maar zo goed mogelijk voor. En ja… natuurlijk hielp dat niet om minder zenuwachtig te zijn voor mijn eerste tentamen. En natuurlijk hielp het ook niet om zekerder te zijn dat ik de goede studiekeuze gemaakt had of het waar kon maken. En natuurlijk liep alles uiteindelijk heel anders dan ik me had voorgesteld en gingen die onverwachte veranderingen gepaard met een hoop gepieker, angst en soms frustratie. En ondertussen had ik waarschijnlijk veel meer van het studeren en de interessante lesstof kunnen genieten als ik er gewoon hoofdzakelijk vanuit mijn interesse naartoe was gegaan. Het is eigenlijk gewoon zo zonde.

Tijdens de lezing over de Feuersteinmethode werd me weer heel duidelijk dat ik het ook op een heel andere manier zou kunnen aanpakken. Feuerstein was een Joodse psycholoog die in het naoorlogse Israël woonde en werkte. Hij zag hoe weeskinderen uit Noord-Afrika naar Israël kwamen vanuit een totaal andere achtergrond qua cultuur en manier van kennisoverdracht. Het verschil was zo groot dat deze kinderen niet konden meekomen in het Westerse denk- en leersysteem, ondanks hun intelligentie. Dat raakte Feuerstein diep: hij voelde de noodzaak om deze kinderen te helpen. Hij voelde de noodzaak hen te leren hoe ze moesten leren, om zo te kunnen functioneren in het Israëlische systeem en hun volle potentiaal te kunnen benutten. Hoe hij dat moest doen, wist hij niet. Maar hij zag de nood en durfde te geloven dat hij een manier zou vinden. Hij hield vast aan zijn motto.

“Need creates belief. Belief creates ability.”

En dat deed het inderdaad. Feuerstein vond de methode die hij zocht en tot op heden hebben talloze mensen daar profijt van. Het heeft mensenlevens veranderd. En als ik er zo naar kijk, denk ik dat het hem niet was gelukt als hij bezig was geweest met alle gedachten en angsten waar ik mee rondloop. Als hij bang was geweest om te falen, als hij bang was geweest voor de onzekerheid of het hem wel zou lukken en of er wel mensen op hem zaten te wachten enzovoorts, dan was het hem niet gelukt en was de Feuersteinmethode niet ontstaan. Gelukkig had hij zijn quote en hield hij daaraan vast. Hij volgde de roep van zijn hart om deze kinderen te helpen en vertrouwde erop dat de weg zich voor hem zou ontvouwen. En dat deed het.

Zo ging het ook bij Bronnie Ware, auteur van het superinspirerende boek ‘The top five regrets of the dying’. Bronnie werkte als jonge vrouw in de bankwereld en maakte carrière. Dat was prima totdat ze merkte dat ze er niet gelukkig van werd. Ze wilde een baan waarin ze met haar hart kon werken. Hoe het anders moest wist ze niet, maar dat het anders moest was duidelijk. Als ik op haar positie had gestaan, had ik het waarschijnlijk op safe gespeeld. Ik had beroepskeuzetesten gaan doen, lijstjes gaan maken van de mogelijke opties en wat ik daarvoor moest doen/leren/volgen. En ik had waarschijnlijk de zekerheid van een vaste baan en een vast inkomen behouden tot ik zeker wist wat mijn volgende stap zou zijn.

Maar dat is niet wat Bronnie deed. Zij deed het heel anders. Ze deed het in dezelfde stijl als Feuerstein. Ze voelde de noodzaak van verandering en ze geloofde dat ze de mogelijkheid had om de juiste stappen te zetten. Bronnie stopte met haar baan, legde een matras achterin haar Jeep en ging op pad. Verandering van omgeving in de hoop een nieuw levenspad te ontdekken. Ze liep keihard tegen zichzelf aan, slapend achterin haar Jeep, want ook zij begon fullspeed te piekeren over hoe het moest als haar geld op was en als ze geen baantje kon vinden en als, en als, en als… Maar ze gaf niet op en precies op tijd kwam er een baantje op haar pad: als inwonend 24uurszorg voor een oudere dame.

Ze wist niet waar ze aan begon, maar vertrouwde erop dat het pad zich voor haar zou ontvouwen. Er volgden heel veel stappen, onverwachtse wendingen en door alles heen had ze de moed om te vertrouwen op een goed verloop en dat ze een leven kon leiden dat in lijn was met haar waarden en wensen. Ze hoefde er niet in één keer te zijn. Van de 24uurs zorg kwam ze terecht in de palliatieve zorg, waarin ze voor patiënten zorgde tijdens de laatste 12 weken van hun leven. Dat inspirerende werk, waarover ze het boek schreef dat mij zo inspireerde, liet ze uiteindelijk ook weer achter zich. Maar het leidde haar wel langs allerlei inspirerende mensen en levenslessen die haar bijstuurden en haar lieten inzien waar ze heen wilde.

Het levensverhaal en de levenslessen die Bronnie beschreef in haar boek, hebben me enorm geïnspireerd. Net als de quote van Feuerstein. “Need creates belief. Belief creates ability.” Het blijft doodeng om los te laten en maar gewoon te gaan. Maar steeds meer durf ik te geloven dat het pad zich voor me zal ontvouwen als ik de roep van mijn hart volg. De roep om mensen de schoonheid en het geluk van kleine dingen en van elke dag te laten zien. De roep om de wereld een klein stukje positiever en mooier te laten zijn. Ik probeer mezelf te focussen op wat ik wil bereiken, niet op hoe ik dat ga bereiken. Niet eens op de precieze uitingsvorm daarvan.

En ik neem de stappen die zich aandienen. Zoals zingen op de radio. Zoals een eigen bedrijfje beginnen in schrijven en tekstcorrectie. En zoals beginnen aan een hele intense maar leerzame stage op een psychiatrieafdeling die gespecialiseerd is in somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten. Ik probeer mijn angst om te falen of ‘door de mand te vallen’ los te laten. Ik probeer de behoefte aan zekerheid dat ik op mijn pad zit los te laten. En ik probeer te vertrouwen dat er dingen op mijn pad komen die mij zullen helpen om mijn doel te bereiken: om de wereld een stukje mooier te maken. Voor mezelf en voor anderen.