Vroeger, als klein kind, zong ik al luidkeels mee. Het was één van mijn lievelingsliedjes. “Oma’s aan de top, het feesten kan niet op, met oma’s aan de top”. Ik gaf K3 helemaal gelijk. Oma’s zijn geweldige mensen, altijd lief en gezellig. Ze leven met je mee, ze geven je zakgeld en ze brengen snoepjes voor je mee. En ze knuffelen je zoals alleen oma’s dat kunnen. Nu ben ik 23 jaar en mag ik mezelf gelukkig prijzen dat ik nog steeds in het prijzenswaardige bezit ben van twee oma’s en een opa. En steeds meer begin ik deze lieve mensen te waarderen, hun geschiedenis en achtergrond te begrijpen en van hen te houden. Ik zoek beide oma’s en opa vaker op dan vroeger, breng soms een bloemetje of kleinigheidje mee, en knuffel ze nog eens extra. We hebben hele gesprekken en steeds meer besef ik hoeveel wijsheid deze schatten herbergen.

Neem nou mijn oma Maria. Dat is zo’n bijzondere vrouw. Als je haar op straat ziet lopen, zie je misschien niks bijzonders aan haar. Gewoon nog een oudje met een lange rok die even gauw een boodschapje gaat doen bij Jumbo. Maar als je haar beter leert kennen, zie je haar meest prachtige eigenschap: haar oprechte vreugde en dankbaarheid. Ze viert het leven, en dat siert haar ontzettend.  Ze steekt klipjes met vlinders en bloemen in haar gepermanente haar. Ze zingt luidkeels en vol vreugde mee met radioprogramma’s met een tamboerijn in haar hand. Ze danst en ze klapt en ze lacht zo aanstekelijk dat iedereen als vanzelf ook begint te schateren. 

En Oma Maria straalt en deelt liefde uit, alsof ze er een paar honderd kilo voorraad van heeft staan in de gangkast. Zo verzamelt ze allerlei spullen die onderin de flat worden achter gelaten om ze te kunnen weggeven aan wie het ook maar nodig heeft: een boodschappenkarretje voor de straatkrantverkoper bij het winkelcentrum, een pannekoekpan voor haar kleindochter die op kamers gaat (nog bedankt!), een lampje voor haar verhuizende zoon. Aan iedereen wordt gedacht en als je het niet wilt, dan zet ze het gewoon weer beneden terug. Met regelmaat kookt ze extra eten, wat ze naar de buurvrouw brengt. Of ze gaat op bezoek bij een eenzame dame bovenin haar flat, die ze dan drie kwartier laat praten zodat ze lekker even haar verhaal kwijt is. Ze doneert geld aan goede doelen, aan een bevriende vrouw die de kapper niet kan betalen, aan het project in de kerk dat bijna het streefbedrag heeft bereikt. (Ze doet aan alle prijsvragen mee in de hoop dat ze wat wint, zodat ze het weer kan weggeven aan mensen in nood!) Ze zit hele middagen vierkantjes te haken (of breien) voor grote gehaakte dekens, die ze weggeeft aan nu eens arme mensen in Albanië, dan weer aan Dorcas. Ze loopt even langs mijn ouders om een bloemetje of plantje en een kaartje neer te zetten voor als ze terug zijn van vakantie. Ze stuurt met de grootste inspanning lieve, attente mailtjes naar haar kleindochter die een wereldreis aan het maken is (dankjewel, it made my day!). En ze bakt haar beroemde heerlijke (gember)koekjes, om zelf op te eten (omdat ze die vele malen lekkerder vindt dan die van de supermarkt) of om weg te geven. Zoals aan de knorrige, stugge tandarts, in de hoop dat hij dan een beetje ontdooit. Of aan de dokter of de apothekersassistente, omdat ze zo’n verantwoordelijk beroep hebben en ook wel eens mogen worden bedankt voor hun goede werk. 

Oma heeft een grote wijsheid, die ze vol passie en vuur naleeft: ‘geven’ brengt vreugde en geluk. Als je kunt weggeven, ben je rijker dan wanneer je vasthoudt aan je bezit. En het geeft je ook heel veel terug. Dankbaarheid van mensen. Liefde en genegenheid. Maar vooral veel voldoening. Daar kunnen we een heel groot voorbeeld aan nemen.

Oma’s aan de top!