Blijf je verwonderen

Vandaag precies ben ik alweer elf weken thuis. De reis naar Azië voelt alweer heel ver weg en het reisvirus is alweer opnieuw aan het kriebelen. Toch zit een nieuwe lange reis er voorlopig niet in, met in september een nieuwe studie die twee jaar gaat duren (ik ga aan de slag in Tilburg, met de master Medische Psychologie). Maar gelukkig hoef je niet altijd helemaal naar Azië of Zuid-Afrika om te genieten van het reisleven en het reisgevoel. Alain de Botton stelt namelijk in zijn boek ‘The Art of Travel’ dat het plezier dat we uit reizen halen niet gebaseerd is op de bestemming waarheen we reizen, als wel op de mindset waarmee we reizen. Als we diezelfde mindset kunnen toepassen op onze eigen omgeving, zegt hij, dan zal deze eigen omgeving ons even interessant lijken als bij wijze van spreke prachtige bergpassen in Zuid-Amerika of zoiets.

Met een glimlach denk ik terug aan de eerste, indrukrijke dagen in Beijing, China. Wat een hoop mooie beelden zag ik! Werkelijk alles leek anders dan in Nederland en West-Europa, en dat maakte alles ontzettend interessant. En zelfs, of misschien júist, het dagelijkse leven: mensen die elkaar op straat groeten, een gezin op een scooter, een slapende man op een stoel, mensen met ijsjes in een park. En ook: de rotzooi op straat, de verstofte fietsen, de kapotte voordeuren en de schoenen op het stoepje. Ik kon blijven fotograferen, overal zag ik mooie beelden en plaatjes. Oorzaak: Ik stond open, ik had de juiste mindset. Deze open blik vol verwondering bleef hele reis bij me. Ook nu ik weer terug ben in Nederland, probeer ik open te blijven staan en me te blijven verwonderen.

Want ook hier in Nederland is genoeg moois te zien, als ik me er maar voor open stel. De wijsheid van Alain de Botton heeft ervoor gezorgd dat het één van mijn hobby’s is om op een sukkeltempo rond te fietsen met een camera bij de hand, of om doelloos door de stad te dwalen op een vrije dag en gewoonweg rond te kijken. Om net doen alsof je een toerist bent in eigen stad. Nou heb ik geluk dat ik in Dordrecht woon, een oude stad die wordt getekend door honderden jaren geschiedenis en welvaart, die vol prachtige oude gebouwen staat en die in het rijke bezit is van drie rivieren die elkaar kruisen bij het Groothoofd. Genoeg te zien. Maar als je er een beetje je best voor doet, kun je in iedere willekeurige Nederlandse stad op dezelfde manier rondkijken.

Niets blijft hetzelfde. Dat ene lelijke straathoekje kan ineens opgefleurd zijn met een paar mooie bloemen of met een kunstwerkje van een graffiti-artiest. Mensen veranderen de dingen in hun tuin of vensterbank. Gebouwen worden gesloopt, gebouwd en de natuur gaat haar eigen gang. En dan heb ik het nog niet eens over de mensen op straat. Want het mooiste is toch altijd de mens. De types die je ziet op straat en hoe ze met elkaar in interactie zijn. Mensen heb je in alle soorten en maten en allemaal zijn ze mooi, op hun eigen karakteristieke manier. En het is heerlijk om naar ze te kijken, je af te vragen waar ze vandaan komen, waar ze naartoe gaan, wie ze zijn en wat hen blij en enthousiast maakt. Een slapende Chinese arbeider op een stoel op straat in Beijing is voor mij misschien heel apart en nieuw, maar een Nederlandse groenteboer op de markt is niet minder mooi of interessant. Trotse opa’s en oma’s met hun kleinkinderen zijn in Nederland net zo hartverwarmend als in Taiwan. Ik kan net zo erg genieten van een Nederlandse man die op een randje in de haven zijn boek leest in de zon, als van een Thai die zijn koopwaar aan het voorbereiden is op het station in Ayutthaya.