Daar zit ik weer. In de grote stoel in de woonkamer van mijn ouders, want op mijn zolderkamer is het te koud. De nieuwe houtkachel staat nog niet aan, de erwtensoep staat op het fornuis te pruttelen. Een koolmees zingt om het hards in de tuin die weer een beetje zonnestralen mag ontvangen. Ik ben weer in Nederland.

Na vier maanden reizen is het raar om samen op het vliegveld een (veel te duur) broodje te eten, op je gemak naar de gate te lopen en dan ineens elkaar goodbye te knuffelen, voor twee maanden weer alleen. Sanders gate maakte al een final call om te gaan boarden en dus was er ook nog geeneens veel tijd voor een knuffel. We hielden elkaar stevig vast en gaven elkaar nog één kus. En daar ging Sander, de trappen af naar de gate en de slurf in naar zijn vliegtuig. Hij keek de hele tijd achterom, glimlachend, zwaaiend. Ik kon mijn tranen niet bedwingen, al had ik me nog zo voorgenomen om niet zo sentimenteel te doen en besefte maar al te goed hoe lang twee maanden zal zijn. Ik bleef nog even staan kijken en liep toen terug naar de winkels van het vliegveld. Nog vijfenveertig minuten voordat ik zelf moest boarden. Ik keek wat rond in souvenirwinkeltjes en gaf mijn laatste driehonderd baht uit. Toen was het ook voor mij tijd om naar mijn gate te gaan. Mijn vliegtuig naar Hongkong wachtte. Eerst tweeënhalf uur de verkeerde kant uit vliegen om over te stappen op een vliegtuig naar huis. Ik had een raamplaats en naast mij zat een spraakzame Chinees met wie ik de gehele vlucht geanimeerd praatte, over zijn hectische leven waar hij zat van was, over zijn behoefte aan vertragen en meer rust. Over mijn visie op het leven, over de reis die net achter me lag, over mijn houding ten opzichte van smartphones, internet en altijd maar bereikbaar zijn. Voor ik het wist was het elf uur ’s avonds en liep ik in Hongkong naar mijn volgende gate. Speciaal voor vandaag had ik mijn wagenziekte-pillen bewaard en dat was te merken: ondanks de hevige turbulentie in de tweede vlucht, had ik nergens last van en kon ik genieten van de rust en de uurtjes voorbereiding op thuiskomen. Ik las mijn reisdagboeken door, at het vliegtuigeten (zonder het weer uit te kotsen), keek een documentaire en luisterde klassieke muziek. Rond half drie ’s nachts (Chinese tijd) en dus half tien ’s avonds (Nederlandse tijd) zette ik mijn nieuwe slaapmasker (veel te duur gekocht op het vliegveld in Bangkok) op en deed ik een poging te slapen. Echt slapen kwam er niet van, maar ik dutte steeds wel in. De vlucht was zo voorbij. Amsterdam kwam dichterbij, ik keek op het kaartje mee hoe we over St Petersburg, Finland, Jönkoping en Groningen steeds dichterbij vlogen. “OK, Lady’s and gentleman, we’re approaching Amsterdam and will be landing there in ten minutes. The landing can be quite rough, since it’s freezing. The temperature will climb up to several degrees above zero today.” De omroep van de piloot maakte me niet erg enthousiast om uit te stappen en toen ik door de slurf de gate binnenliep was ik blij met mijn vest, jas en sjaal.

Naar de douane en bagageclaim lopen, wachten op mijn backpack, alles duurde me te lang, wetende dat achter die glazen wand mijn familie op me stond te wachten. Gelukkig duurde het allemaal niet erg lang en zo stond ik voor het wist in de aankomsthal te knuffelen met die lieve papa en mama, Liesbeth en Peter, en zelfs lieve Eline en Wouter die me waren komen ophalen. Samen aten we een broodje en dronken we warme dranken bij La Place en liet ik ze stiekem al de inhoud van deze blog zien. Daarna ging ieder zijns weegs en stapte ik in de auto richting ‘thuis’: Dordrecht.

***

Thuiskomen na zo’n lange reis is raar. Enerzijds voelt het alsof er nooit iets is gebeurd en je gewoon weer verder gaat waar je was gebleven. Het voelt heel normaal om weer door de Juno- en Venuslaan naar het winkelcentrum te lopen om een boodschapje te doen bij Lidl. Het voelt heel normaal om weer naar mijn eigen WC te gaan of mijn spijkerbroek en warme winterlaarzen weer aan te trekken. Anderzijds zit mijn hoofd vol herinneringen en ben ik constant aan het vergelijken. De straten zijn netjes en leeg, iedereen leeft binnen, mensen hebben haast en kijken nors. De lucht is hier relatief schoon, het verkeer relatief veilig. En tegelijkertijd ben ik me van beide ontzettend bewust. Alsof ik mezelf in een film zie.

De jetlag is tot nu toe uitgebleven. Aan de kou ben ik alweer bijna gewend. Het voelt goed om weer bij te praten met mijn ouders, mijn oma en mensen die ik tegenkom. Ik kijk er naar uit om mijn vrienden weer te zien en om weekenden door te brengen bij de familie van Sander. Ik geniet (nog) van het alleen zijn en de ruimte en rust die dat geeft. Ik geniet van elke foto en elk bericht dat ik zie van mijn lief, die nu 13 uur verder in Sydney slaapt en morgen in een vliegtuig naar Christchurch (N-Z) stapt.

Welkom terug.

Terugkijken op mijn reis is heerlijk. Ik heb vier fantastische maanden gehad. Ik heb mezelf beter leren kennen, ik ben dichter naar Sander toe gegroeid. Ik heb prachtige foto’s gemaakt en heb mooie blogs geschreven. Ik heb dagboeken volgeschreven en talloze mails en brieven verstuurd. Ik heb mijn ogen uitgekeken en ben gillend gek geworden van de drukte. Ik heb nagedacht over het leven en de dood, over het verleden en de toekomst, over mezelf en de mensen om me heen. Ik ben gegroeid, ik voel me rijker. En ik ben blij weer thuis te zijn.

Om jullie nog één keer mee te nemen door Azië, is het tijd om mijn project met jullie te delen: mijn reis in tekeningen.

Azië met Sander
15 oktober 2015 – 17 februari 2016

Het was heerlijk. Nu is het tijd voor een nieuwe fase. Me langzaam weer richten op de toekomst. Studeren. Werkervaring opdoen. Weer mijn handen uit mijn mouwen steken, me weer inzetten voor mens en maatschappij. Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn reisblogjes en dat jullie zijn geïnspireerd om zo nu en dan eens (wat langer) de tijd te nemen om tot rust te komen, je horizon te verbreden en na te denken over jezelf. Het is het waard!

Sander, als je dit leest: heel veel plezier in Nieuw-Zeeland. Geniet er met volle teugen van, investeer in jezelf en ontwikkel je. Je bent een prachtig mens en ik ben heel dankbaar en gelukkig dat ik vier maanden lang aan jou zij een deel van de wereld mocht verkennen en mezelf mocht ontdekken. Ik hou van je!

Veel liefs,

Marijke