Onze reis, die nu vijf en een halve week bezig is, heeft ons weer een bestemming verder geleid. Na de heerlijke dagen met onze vriendjes en vriendinnetjes in Taipei en twee dagen op onszelf, wilden we woensdag 18 november per auto vertrekken vanuit de hoofdstad om een prachtige roadtrip te gaan maken via de noord-, oost- en zuidkust naar Kaohsiung in het zuidwesten. Elf dagen lang tussen de zee en de bergen rijden, stoppen op mooie plekjes om even van het uitzicht te genieten. We keken er heel erg naar uit.

Tony hielp ons met het huren van de auto en reed met ons mee naar ons Airbnb-appartement om de spullen op te halen en naar Danshui, de meest noordelijke wijk van Taipei om samen te lunchen. Vlakbij het restaurant goten we voor maar twaalf euro de tank vol met ’95 ongelood, en sloegen daarna rechtsaf een wat smallere straat in. Op de kruising aan het einde van die straat kwam onze roadtrip alweer ten einde. Met misschien zeven kilometer per uur het kruispunt overstekend, mocht de rem nog steeds niet baten toen een witte scooter met een rotvaart  van links aankwam racen en tegen onze voorbumper tot stilstand kwam. Niemand gewond, gelukkig, maar wel een flinke deuk in de auto, een aardige kostenpost en de angst voor nog een ongeluk in onze benen. De politie werd gebeld, die per scooter aankwam. De agent maakte met een zonnebril op zijn neus een primitieve tekening van de situatie, schoot wat foto’s ter bewijs met zijn smartphone, krabbelde wat informatie op het papier met de tekening en tekende met stoepkrijt de omtrek van de voertuigen op het kruispunt. Ondertussen reden tientallen scooters tussen onze gestrande voertuigen door en probeerden ook auto’s zich een weg te wurmen over het vrijwel geblokkeerde kruispunt. De rest van de middag (het ongeluk gebeurde om 13:06 uur) zaten we op het politiebureau waar de tekening, het stoepkrijt en het filmpje van de straatcamera onbenut bleven en we met de tegenpartij moesten onderhandelen over het betalen van de kosten. We werden van het politiebureau naar de autogarage en een scootershop gesleept, terwijl Tony (hij zij geprezen) alles voor ons regelde. Uiteindelijk, al leek het overduidelijk de schuld van de scooter die te hard reed, betaalde de tegenpartij alleen een symbolisch bedrag van 1000 dollar (€28,88) en bleef er voor ons nog steeds een kostenpost over van omgerekend zo’n 200 euro. Gelukkig konden we dat wel lijden, en was het verhuurbedrijf bereid om de rest van onze verhuurperiode zonder verdere kosten te annuleren. En zo namen we, na nóg een nacht (en een hele gezellige avond met Tony en Sissi) in Taipei, alsnog trein nummer 228 richting Hualien.

We zijn in een heel fijn, persoonlijk, huiselijk hostel terecht gekomen waar we ons heel erg thuis voelen. Vandaag hebben we hier weer even een bij bijkom-dagje. Fijn om gewoon even niks te hoeven, dingen als email, dagboek en weblog te kunnen bijwerken en je af te schermen van al te veel indrukken. En dus spelen we op ons gemak twee potjes duizenden en hangen wat rond in de woonkamer van het hostel. Het is prachtig zonnig weer: waar het weer in Nederland tussen de 1 en 7 graden Celsius blijft, is de temperatuur hier zomers tussen de 21 en 28 graden Celsius. Hier kun je in November dus gewoon in je zomerjurkje rondwandelen en op teenslippers boodschappen gaan doen. Het enige nadeel is de muggen, vooral door de aanwezigheid van het Dengue-virus dat door muggen wordt overgedragen. Het virus veroorzaakt een onbehandelbaar syndroom met hoge koorts, erge hoofdpijn, huiduitslag, spier- en gewrichtspijn, overgeven en bloedingen. De afgelopen tijd is er een soort epidemische trend te zien in zowel Zuid-Amerika als Azië, met in Taiwan al 20.378 gevallen (in oktober), waarvan 58 mensen aan complicaties overleden zijn. Het is dus uitkijken met de muggen hier en dat is toch lastig, ondanks muggenspul: we zijn beiden al flink wat keren gebeten. Ondanks de jeuk van de muggenbulten zijn we nog niet ziek geworden en genieten we erg van wat we allemaal doen.

De afgelopen twee dagen waren super. Na onze supergezellige tijd in Taipei hadden we wel zin in wat meer natuur en ruimte. Dat is tot nu toe heel goed gelukt in Hualien. Vrijdag, na een rustig ochtendje, bood een Taiwanese kerel, Oscar, ons aan om ons voor 100 dollar (€2,86) per persoon mee te nemen naar een prachtige kreek hier in de buurt. Zijn belofte bleek helemaal waar: aan alle kanten bergen, een stromende rivier vol keien en rotsen en alle ruimte voor onszelf omdat er verder niemand was. Hoewel je fysiek erg moe werd van het klauteren over de rotsen, door de sterke stroming en over de ongelijke keiige grond, was het mentaal heel rustgevend: er was alleen jezelf en het heldere water. Niets hoefde, we mochten gewoon lekker genieten van de schoonheid van de natuur, van het rustgevende geluid van het stromende water, van eindelijk weer een beetje kunnen zwemmen. Ik genoot er ontzettend van. Na zo’n anderhalf uur spelen en kletsen met Oscar en Christopher (een Duitse jongen die ook met ons mee was gegaan) droogden we ons af en reden we nog even naar het strand, dat in tegenstelling tot de Nederlandse stranden bestaat uit keitjes en heel fijn zwart grind. De Stille Oceaan spoelde met hele hoge golven en de bergen omringden ons nog steeds. De lucht was donkerbewolkt met hier en daar een opening waardoor de avondlicht in prachtige kleuren op ons neer scheen. Heerlijk!

Ook gisteren was een groot succes. We moesten vroeg opstaan en mijn flinke ochtendhumeur vroeg wat tijd om wakker te worden. Het regende voor de tweede ochtend op rij pijpenstelen en ons naderende avontuur trok me nog helemaal niet aan. Om tien over half acht stopte een klein personenbusje voor de deur om ons op te halen. Met alleen een handdoek en een setje schone kleren als bagage stapten we in bij vijf hele leuke mensen uit Australië. Ze kwamen uit Brisbane en waren op uitwisseling naar de universiteit hier in Hualien om mee te kijken in verschillende ziekenhuizen. Het was een heerlijk, grappig stel mensen: Jack (een vrolijke gozer, overduidelijk homo), Jasmine & Ashley (twee zingende giechelmeiden met een grote knot op hun hoofd) en Rosie & Lysandra (twee wat oudere dames van, ik schat, in de dertig en veertig). Tijdens de anderhalf uur durende busreis heen hadden we leuke gesprekken met Lysandra, sliep ik nog wat verder en oefende ik de namen. Tegen de tijd dat we arriveerden, was het min of meer gestopt met regenen. We renden naar de WC, staken ons in een knalgele regenponcho (Sander weigerde dat), een knaloranje zwemvest en een blauwe stoffen veiligheidshelm en keken naar een Chineestalige instructievideo vol humor en special effects. Daarna begon het avontuur: met zijn achten (we adopteerden nog een vriendelijke Taiwanees die ons hielp met het vertalen van de instructies) op een flinke rubberboot op de flink hard stromende rivier. Vier man links, vier man rechts, één been in de boot, één been in het water, iedereen een peddel en gaan! De begeleiders raasden in speedboats om ons heen om ons nat te maken, ons langs gevaarlijke keien te duwen en ons aan een kabel door de gevaarlijkere delen van de rivier te trekken. Het was een heel avontuur om door de hoge golven, langs grote rotsen en in de sterke stroming de goede richting uit te varen zonder te botsen, te vallen of met boot en al om te klappen. Toch ging het aardig goed en het was extra leuk door het gezellige grappige team dat we hadden met die blije Aussies en die lieve Taiwanees. En dan was daar het prachtige landschap waar we doorheen voeren. Hoog oprijzende bergen van zwart gesteente, dicht begroeid met subtropische bomen, planten en mos; grotere en kleinere watervalletjes die door keien en rotsen naar beneden kletterden; vogels die we in Europa niet kennen en dat allemaal te samen met de kolkende rivier in een soms adembenemend vergezicht onder een ook nog eens prachtige wolkenlucht. What a good life!

Overigens vind ik het tijdens deze reis nog steeds heerlijk om met verwondering naar de andere cultuur hier te kijken. Gisteren na het raften bezochten Sander en ik de grote avondmarkt van Hualien, die ruim opgezet is en veel mensen trekt. De avondmarkt verkoopt allerlei typische specialiteiten van Taiwan en China. Een aantal voorbeelden zijn:

• Fried chicken (spicy)
• Mega softijs (zo’n 60 cm hoog)
• Fried icecream (een soort warm deeghapje met daarin roomijs)
• Viscake (dunne, ronde plakjes cake, gemaakt van rijstpoeder gemengd met vispoeder, vaak met zoete chilisaus, peper of sojasaus)
• Gekookte quail-eieren (eieren van de vogelsoort Quail, heel hard gekookt in een soort sojasausachtige soep zodat het een hele sterke specifieke smaak krijgt. Ze worden ook wel grandmothers eggs genoemd en zijn met name een specialiteit in Taipei)
• Bubbletea (koude thee in allerlei smaken met daarin zwarte zoete jellybolletjes)
• Puddingtoetje (een witte, min of meer smaakloze soja-jellypudding, met zwarte zoete jellybolletjes in suikerwater)

Ook de cultuur roept verwondering, verbazing en vragen op. Gisteren zagen we vanaf een terrasje op de avondmarkt verderop een hele stoet langskomen met praalwagens, grote poppen en vuurwerk. We vroegen ons af wat het te betekenen had, dus ik klaar was met eten ging ik op onderzoek uit, terwijl Sander nog even achter bleef. Het bleek een enorm lange stoet te zijn, die een paar honderd meter verderop eindigde bij de Taoïstische tempel, waar een festival bezig was.  Een Franse man die ik aansprak, kon me alleen vertellen dat de grote poppen de Taoïstische goden voorstelden die samen met de hen vererende praalwagens in een optocht door de stad waren getrokken en nu weer bij de tempel terugkwamen. Die terugkomst werd uitgebreid gevierd met dansen, rituelen en vuurwerk. Overal waren medewerkers, in kostuums en met wierrook en vuurwerk. Op het plein voor de tempel stonden heel veel mensen. Om de paar minuten ging een grote groep heel dicht op elkaar staan, stopte hun oren dicht met hun vingers en telden af. Een keihard geknal van honderden rotjes klonk, de mensen hupsten omhoog zodat ze geen last hadden van het vuurwerk dat bij hun voeten ontplofte en toen het geknal over was ging de groep applaudisserend uiteen.

Het riep allerlei vragen bij me op. Taoïsme is, naar ik wist, een filosofie die er vanuit gaat dat alles zich in een steeds veranderende harmonie is, waarin alles steeds verandert en waarin alles zijn tegendeel nodig heeft (denk aan Yin en Yang, dat een onderdeel is van Taoïsme). Dat er goden bestaan binnen het Taoïsme wist ik niet, net zo min als het bestaan van alle rituelen die ik in de tempel zag. Ik vind het fascinerend dat een voor mij zo onduidelijke en onbekende religie hier zo groot is en dat zoveel mensen na hun werk naar een tempel gaan om te bidden en wierrook te branden.

Zo ben ik nog lang niet uitgekeken in deze streek van de wereld. Genoeg dingen waar ik wel meer over zou willen horen of lezen, die ik beter zou willen begrijpen en kunnen duiden. En als de natuur steeds zo prachtig blijft als hier in Hualien, dan ben ik een gelukkig mens!

(Overigens is het heerlijk om af en toe wat van jullie te horen. Reacties onder onze blogs waarderen we heel erg en lezen we enthousiast aan elkaar voor. We proberen jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden van wat we allemaal meemaken. Mail ons gerust om ons ook op de hoogte te houden van wat er in ons Kikkerlandske en jullie levens allemaal gebeurt J!)

Voor foto’s van Hualien, klik hier!

En voor Sanders blog, klik hier!