Tien dagen geleden schreef ik jullie over onze bergwandeling in Huangshan. Midden in China, tussen de drukte van alle Chinese toeristen en genietend van het prachtige uitzicht van het meest beroemde gebergte van het land. Sindsdien zijn we zo druk geweest dat bloggen er bij in is geschoten. Ik neem jullie nog even mee terug in de tijd.

Na de rust en het gevoel weggestopt te zijn in een Chinees dorpje in the middle of nowhere, kwamen we na een busrit van 6 uur terug in de Chinese bewoonde wereld, maar dan keer tien. Shanghai, onze laatste bestemming, is de metropool van het land, de rijkste plek van het land en daarmee ook het minst Chinees aandoend. Megawinkels van alle dure merken die je maar kunt verzinnen in grote futuristische, architectonisch indrukwekkende gebouwen. Mensen die modieus gekleed door de straten gaan met een nog gauw gehaalde koffie van Starbucks. Dit is een wereldstad, en als je een beetje je best doet (Chinese reclame wegdenken en alle gezichten voor je zien als niet-spleetogig) dan had je best kunnen geloven dat het een Amerikaanse stad was. Ik vond het heerlijk om in zo’n omgeving te zijn. We waren ineens bij lange na niet meer de enige westerse toeristen en we werden minder aangestaard dan alle weken hiervoor, waardoor ik weer het gevoel had te kunnen opgaan in de massa en me te kunnen bewegen met een vrijheid verschaffende anonimiteit. Daar voelde ik me heel prettig bij. Tegelijkertijd bestaat Shanghai achter de grote wolkenkrabbers ook gewoon uit kruipdoorsluipdoor krottenwijkjes met wasgoed aan lijnen  die tussen de elektriciteitslijnen door zijn gespannen, waar koks in hun pauze een sigaretje roken en waar mannetjes in fietskarretjes het vuilnis op komen halen. Als de drukte van de stad je overweldigt kun je daar best even tot rust komen, op een randje. Dan word je wel weer aangestaard, maar krijg je ook een hoop knipogen van oude vrouwtjes en verlegen glimlachjes van kleine meisjes.

We hadden het wel naar ons zin in Shanghai. Een duur ijsje eten bij Häagen Dasz, ons vergapen aan de overdrevenheid van een enorme M&Mwinkel, de skyline vol lichtjes bekijken vanaf de drukke Bund-boulevard en ons vergapen aan de moderne stad vanaf de Oriental Pearl TV- en Radiotoren.  Twee dagen voor ons vertrek uit China trapten we toch nog in een scam waar we al meerdere keren voor waren gewaarschuwd door in te aan op twee erg vriendelijk overkomende Chinezen die ons uitnodigden om mee te gaan naar een traditionele theeceremonie. Zoals Sander al op zijn blog schreef was het een leuke, leerzame ervaring, maar achteraf gezien hebben we er gewoon veel te veel voor betaald en voelden we ons vervelend bij het idee dat de Chinezen niet geméénd vriendelijk waren maar ons voor de gek hielden. Gelukkig liepen we de dag erna als afsluiting nog een oprecht vriendelijke Chinees tegen het lijf die ons in goed Engels hielp om eten bij een straatstandje te bestellen. Zo gingen we op elf november toch nog met een overwegend goed gevoel weg uit China.

Deel één van de drie voltooid. Wat gaat de tijd snel!

Inmiddels zijn we dus in ons tweede land aangekomen: Taiwan. Dit eiland ten zuiden van China, wordt door China nog steeds gezien als een “afvallige” provincie en zodanig niet erkent als onafhankelijk land. Taiwan is echter een sterke en onafhankelijke natie met een goede economie en een sterk leger dat absoluut niet van plan is om ooit weer bij China te horen. Toch hebben laatst de presidenten van de twee landen elkaar sinds lange tijd weer ontmoet: een historische gebeurtenis. Voor mij zaten Taiwan en China een beetje in hetzelfde hokje: aangezien de Taiwanezen direct afstammen van de daarnaartoe gemigreerde Chinezen, verwachtte ik een vergelijkbare sfeer en cultuur te zien. Dat blijkt niet zo te zijn. Alleen al het straatbeeld was meteen anders: geen chaos zoals in Chinese steden, maar auto’s die netjes op hun rijbaan blijven, voetgangers die braaf wachten voor het rode licht, fietsen en (bérgen) scooters die geordend in het daarvoor bestemde vak staan geparkeerd. Er wordt weinig geclaxonneerd, je wordt niet zo snel van je sokken gereden en dus loop je veel rustiger over straat dan in China. Heerlijk, weer, zo’n georganiseerde wereld. Op iedere straathoek is een 7-Eleven te vinden, een conveniencestore waar je eigenlijk alles wel zo’n beetje kunt krijgen, inclusief best wel prima kant en klaar voedsel zoals twee flinke sushirollen voor een euro. P-r-íma!

Elf november kwamen we rond tien uur ’s avonds moe en chagrijnig aan in Taipei. Verdwaald en al vijftien uur onderweg zonder al te veel te hebben gegeten doet geen goed aan een humeur. Gelukkig bleek ons huisje (via AirBNB) een fijn onderkomen te zijn met een piano en een gitaar en een vriendelijke huisgenoot, Emily. We hadden een goede nacht met diepe slaap en meteen de volgende middag gingen we al op pad om de stad te verkennen. Taipei blijkt veel meer westerse caféetjes en eetgelegenheden te hebben dan Chinese steden. Pizza, pasta, friet en belegde broodjes zijn hier veel makkelijker te vinden. We vonden zelfs een café waar we bij onze koffie en warme chocolademelk zélfs een echte Goudse stroopwafel konden bestellen. De stroopwafel was niet zo lekker als degenen die ik zelf had meegenomen, maar kwam toch aardig in de buurt! We speelden een aantal potjes kaart en vertrokken toen met de metro richting het laatste station op de rode metrolijn richting het noorden van Taipei, want om 18:00 uur stond op metrostation Tamsui mijn oude vriend Tony te wachten. Via het buddyproject Leiden United worden ieder semester in Leiden Nederlandse studenten gekoppeld aan internationale studenten zodat er vriendschappen kunnen worden gesmeed en de internationale studenten meer uit hun tijd in Leiden kunnen halen. Drie jaar geleden kwam Tony als internationale student uit Taipei naar Leiden en meldde zich aan voor Leiden United. Hij werd de partner van Colm. Sissi kwam als internationale student uit Beijing naar Leiden. Ze ontmoette Tony op de universiteit en ze kregen verkering. Ook zij meldde zich aan voor Leiden United en kreeg mij als partner. Zo spraken we gedurende een halfjaar regelmatig met zijn vieren af om te kaarten en samen te eten. Het was een hele leuke tijd en bij het afscheid nodigden Sissi en Tony ons uit om in Taiwan langs te komen mochten we ooit in de buurt zijn. En nu is het november 2015, en heb ik samen met Sander al twee dagen door Taipei gewandeld met Tony en Sissi. Heerlijk om bekenden te zien en te kletsen en socializen. Ook heerlijk om de hoofdstad van Taiwan te ontdekken in het kielzog van twee inwoners die weten waar ze moeten zijn. Ook Sander heeft een vriendin in Taipei wonen, namelijk Ching, een leuke jongedame die hij in Australië heeft ontmoet. Om en om met Tony en Sissi trokken we met haar op en zo zijn we al vier dagen achtereen Taipei aan het ontdekken onder leiding van superlieve lokale mensen. Wat een heerlijkheid! Ze laten ons lokale specialiteiten proeven en proberen, ze vertellen ons over de cultuur en gewoonten van het land (zoals wat we allemaal zagen in een drukbezochte Taoïstische tempel), ze denken met ons mee over hoe we in een maand tijd alles uit Taiwan kunnen halen wat het te bieden heeft.

Met andere woorden: ik heb het prima naar mijn zin. Met Sander is het nog steeds heel intensief en interessant. We leren zo ontzettend veel over elkaar. We verschillen enorm van elkaar en dat kan heel erg botsen, maar we leren langzaam maar zeker steeds beter in te spelen op wat we nodig hebben en hoe we dat elkaar kunnen geven zonder onszelf te verliezen. Af en toe een dag(deel) alleen op stap gaan helpt daarbij en regelmatig een dagdeel rustig op onze kamer blijven en iets voor onszelf doen is ook erg heilzaam. Zo proberen we steeds meer onze reis in te delen naar wat goed voor ons is en rekening te houden met onze behoeften en verlangens. We komen er wel!

Voor foto’s van Taipei, Taiwan, klik hier!