We zijn weer bijna een week verder. Na onze heerlijke tijd in Yangshuo en Guilin namen we een taxi naar het vliegveld om in een vlucht van zo’n anderhalf uur de 1100 km te overbruggen van Guilin naar Hefei (die we anders gedurende 20 uur met de trein hadden moeten overbruggen). Vrijwel al onze medepassagiers stapten over in Hefei en helemaal alleen liepen we door de grote lege gangen naar de aankomsthal. Een groot vliegveld, en een nóg grotere stad, zo bleek vanuit de shuttlebus. Enorm veel wegen, wolkenkrabbers, hotels en verkeer. De bus zette ons af op de afgesproken plek, in het donker, langs een drukke weg, tussen alleen maar wolkenkrabbers. Nergens een bushalte te zien, nergens een kaart te zien, nergens een straatnaambord te zien. Onze enige houvast: een vage routebeschrijving waar we eigenlijk niets mee konden.

Een blokje omlopen leverde niets op. De eerste Chinees aan wie we de weg vroegen, keek ons alleen maar aan en zei of deed niets. De tweede Chinees wees ons de kant op die we al zonder succes hadden geprobeerd. Dan maar de kant oplopen waar de shuttlebus verdween. Bij een kruispunt sprak een Chinese vrouw ons aan om ons te helpen. Sander liet het briefje zien waarop ik met pijn en moeite in het Chinees het adres van het hostel had geschreven. Binnen enkele minuten hadden nog twee Chinezen zich ermee bemoeid en stonden ze druk te discussiëren. Onderwijl bleef de vrouw maar tegen ons aanlullen in het Chinees, zonder begrip te laten blijken voor het feit dat wij er geen woord van begrepen.  Het enige woord dat we er wél van begrepen was ‘taxi’ en al onze pogingen om duidelijk te maken dat we een bushalte zochten, mislukten. Zelfs mijn Engels-Chinese vertaalapp mocht niet baten. De mensen hielden een taxi aan en binnen enkele minuten stonden we in de straat waar het hostel moest zijn. Pfff.

Het hostel bleek in een heel klein, gezellig straatje te zitten, vol westers aandoende restaurantjes en caféetjes. Dat zorgde voor twee heerlijke pizza’s als avondeten, maar ook voor heel veel geluidsoverlast tijdens de avond en nacht. Gepraat, gejoel, live muziek en karaoke door elkaar. Het was nog extra druk door Halloween, wat hier blijkbaar heel uitgebreid wordt gevierd (jongeren compleet geschmienkt, kinderen met glow-in-the-dark duivelshoorntjes en glitterbijltjes..). ’s Ochtends vroeg werden we ook wakker door herrie, maar dan door het allesdoordringende geluid van een boor. Het pand aan de overkant van het straatje werd verbouwd. Het geluid ging de rest van de dag door en veranderde onze rust-en-regeldag in een grote frustrerende ergernis.

Het deed me realiseren dat het hier in China vrijwel nooit stil is, in ieder geval niet in stedelijke gebieden. En het deed me beseffen dat dat mij volledig uitput. ’s Avonds laat gaan slapen omdat er tot elf uur (minimaal) gewoon geluid is van verkeer, pratende en roepende mensen en medereizigers in ons hostel. ’s Ochtends heidensvroeg wakker worden door een kraaiende haan, een toeterende auto, een verbouwing of een roepende Chinese moeder. Iedere nacht slaap ik een paar uur te kort, ondanks mijn pogingen bij te slapen, en iedere dag krijg ik meer indrukken binnen dan ik in die slaapuurtjes kan verwerken. Zo loop ik constant op mijn tenen en vecht ik tegen de overprikkeldheid. Dat is doodvermoeiend omdat ik er emotioneel labiel van word, snel geërgerd of zelfs boos (arme Sander) en omdat ik gewoon minder kan genieten van alles wat we doen.

Gelukkig sliep ik de tweede nacht in Hefei beter en namen we direct daarna de bus richting het berggebied. In zo’n tourbus, boven de chauffeur waardoor we door de vooruit perfect zicht hadden op de weg en de omgeving. We voerden goede gesprekken en ik sliep wat bij. En na een overstap op nog een klein busje werden we afgezet voor de oprit naar het minidorpje waar ons volgende ho(s)tel gevestigd is. ’s Nachts is het hier aardedonker en doodstil. De lucht is helder, het uitzicht prachtig. In het hele gebouw is alleen onze kamer bezet. Wat een rust. Eindelijk!

En de tijd vliegt. Vandaag precies zijn we drie weken onderweg en over twee dagen vertrekken we alweer naar onze laatste bestemming in China, Shanghai. Vandaag is de eerste dag in die drie weken dat Sander en ik niet bij elkaar zijn. Terwijl ik vandaag eens lekker rustig aan doe,  de was doe, een blogje, mijn dagboek en een brief schrijf en mijn boek lees op het balkon, beklimt Sander in zijn eentje voor de tweede keer de honderden treden van de Huang Shan, met een tas vol proviand en een camera om mooie plaatjes te schieten. Dinsdag maakten we samen een tocht door dit prachtige gebergte. Duizenden uitgehakte traptreden in een keten van gigantische granietrotsen, begroeid door enkel pijnbomen. Na iedere bocht was het uitzicht weer totaal anders, van rijen bergen in eindeloze blauwtinten tot grotten met steile trappen waarbij je maar tien treden verder kunt zien tot een bocht je het zicht ontneemt. Overal is het prachtig: de ongelofelijke grootsheid en oneindigheid van de natuur, de diversiteit in composities en vormen. Papa en mama hebben altijd een voorliefde voor bergen gehad. Op weg naar een bergtop in de Huang Shan in China geef ik ze volledig gelijk: in de bergen raak je nooit uitgekeken, je kunt je blijven vergapen aan de prachtige vergezichten, het is heerlijk.

Toch is dit gebergte totaal niet te vergelijken met bijvoorbeeld de Alpen in Zwitserland. Hier zijn geen alpenweiden met grazende koeien met klinkelende bellen om hun nek, en ook geen grind/zandpaden die meanderend door die weiden lopen. Hier zijn enorme, maar dan ook echt gigantische rotsen met pijnbomen, die je alleen maar kunt beklimmen dankzij de duizenden traptreden die gedurende honderden jaren uit zijn gehakt. Bergbeklimmen betekent hier topsport: acht en een halve kilometer alleen maar non-stop traplopen, sommige stukken op supersteile trappen met hele kleine treden.

Verstandig als we waren, hielden Sander en ik de dag erna een rustdag die vooral bestond uit spelletjes spelen, de was ophangen en Community kijken op de laptop. Spierpijn dwong ons om binnen dit dorp te blijven, zo erg zelfs dat de trappen bestijgen naar het balkon letterlijk pijn deed. Sander is daarvan voldoende hersteld, maar ik heb vandaag nog steeds spierpijn (nu merk ik ineens dat je zelfs bij het op de WC gaan zitten je bovenbeenspieren heel hard werken).

Sander loopt nu zwetend en genietend in de bergen. Ik ben op onze kamer. Als dit blogje af is, verhuis ik naar het balkon, waar de zon schijnt. Daar kan ik eens rustig tot mezelf komen en nadenken over mezelf en mijn leven. Gisterenmorgen heeft een goed gesprek met Sander me wel wat denkstof gegeven. Over wat deze reis mij leert. Over wat constant samenzijn met me doet. Ik heb nog genoeg te leren. Deze reis en het samenzijn met Sander brengen genoeg in me naar boven. Hopelijk maakt het me sterker.

Meer foto’s van Hefei & HuangShan vind je hier!

(Sowieso heb ik ook nog foto’s toegevoegd van Chengdu en de treinreis naar Guilin, dus als je het leuk vindt: klik hier!)