Een week is voorbij gevlogen. We hebben door hutongs gelopen, lokaal eten geprobeerd, de Chinese Muur bewandeld, gepraat en kaartspellen gespeeld met de Argentijnse Julian, rondgefietst tussen het drukke verkeer van Beijing en een ‘domestic flight’ gedaan in gezelschap van alleen maar Chinezen. En nu zijn we veilig en wel aanbeland op onze volgende bestemming: Chengdu. Het is een kleinere stad dan Beijing maar telt nog steeds veertien miljoen mensen en is daarmee de vierde stad van het land. Mijn eerste indruk is dat dit veel meer als een echte stad oogt dan Beijing. Beijing kwam over als een groot dorp door de uitgestrekte hutongs (alleen maar laagbouw) in het centrum. Chengdu daarentegen bestaat uit vele hoge gebouwen met hier en daar gave architectuur.

Ons hostel is een fijne plek om te zijn. Bij binnenkomst ben je meteen te midden van een reizigerssmeltkroes. Verschillende zithoeken waar allerlei reizigers zitten te eten, praten, foto’s te bewerken en dagboek te schrijven. Overal hangen en staan prachtige zwartwit reisfoto’s, onder de glasplaat op de tafels liggen talloze toegangskaartjes, briefjes en tekeningen van langsgekomen reizigers. Ik krijg positieve energie van deze omgeving en het is heel makkelijk om hier mensen te ontmoeten.  Het is heel fijn om zo’n plek te hebben om je iedere dag te kunnen terugtrekken, na alle indrukken en uitdagingen.

In zo’n land zijn als China vind ik namelijk best wel heftig, met name door het enorme taalprobleem. Zelfs in het hostel waar we nu slapen snapt de jongen bij de receptie de helft niet van wat we zeggen en als je heel langzaam spreekt en echt kindertaal gebruikt, kan het zijn dat hij speciale niet-hostel-gerelateerde vragen snapt. Laat staan wat de mensen op straat van Engels kunnen. Nada. Ze praten zonder gêne Chinees tegen je alsof je het wel snapt aan hoe ze kijken of gebaren. Niet dus. Met wijzen en je vingers gebruiken om cijfers aan te geven kom je wel een eind met het aanschaffen van eten of drinken maar verder dan dat kom je gewoon niet. Jammer, want bij het bezoeken van een Tibetaans Boeddhistische tempel had ik best graag aan een bezoeker willen vragen wat al die tientallen verschillende beelden nu voor verschillende functies hadden en wat het geloof voor haar betekent in de dagelijkse praktijk. Dat deed ik nu maar niet want “Do you speak English?” wordt negen van de tien keer al beantwoord met een vragend hoofd. Dat vind ik echt heel erg lastig. Ik ben zo gewend om me in woorden te kunnen uitdrukken en me overal met woorden te kunnen redden. Mijn Engels is prima en zelfs met Duits kom ik een aardig eindje als ik moeite doe. Hier werkt dat allemaal niet.

Daarnaast is er de herrie. Constante, allesverslindende kakafonie. Luid claxonnerend verkeer all over the place, winkeltjes met grote boxen waaruit muziek schalt, straatverkopers met een megaphone die een ingesproken reclamepraatje herhaalt, bellende, pratende en schreeuwende mensen.. OVERAL is geluid en in combinatie met het drukke verkeer waarin je echt moet opletten en alle visuele indrukken die ik hier krijg, word ik daar zeer regelmatig compleet gestoord van. OVERPRIKKELD tot en met dus. Met CHAGRIJN tot en met, waar Sander dan maar mee moet dealen. Dat doet hij echt geweldig. Hij heeft het feilloos door als ik moet eten, waarna mijn chagrijn meteen een stuk daalt en ik de herrie en onduidelijkheid veel beter kan handelen. Hij weet wanneer hij me gewoon moet leiden zonder mij erbij te betrekken, hij weet het wanneer ik me overdonderd voel of niet op mijn gemak. Hij is echt geweldig voor me. Dankzij hem heb ik vandaag de hele dag niks gedaan om bij te komen. Dat had ik erg nodig, maar ik kan nogal streng zijn voor mezelf, zoals dat ik niet in het hostelrestaurant mag eten (the easy way) maar per se Chinees eten moet halen bij zo’n standje waar de ‘locals’ dat ook doen (the hard way). Onzin. Doe maar eens makkelijk. Er komen nog uitdagingen genoeg.

Vandaag bezochten we de Chengdu Panda Breeding Center. Thuis in Nederland had ik me daar al op verheugd, omdat panda’s ontzettend schattige dieren zijn en ik het een mooi idee vond een centrum te bezoeken waarin die dieren op een zo natuurlijk mogelijke wijze leven en worden beschermd tegen uitsterving. Zodra ik echter in ons hostel aankwam en de aanbiedingen zag voor de “very popular tour to the Panda Center”, begon ik mijn twijfels te krijgen. In plaats van een tour te boeken, regelden Sander en ik zelf een taxi (voor uiteindelijk zo’n 11 yuan, oftewel €1,50 per persoon). Een Amerikaanse gozer uit het hostel, Andrew, ging met ons mee. Het regende, zo’n beetje de helft van de verblijven bleek gesloten voor onderhoud en de eerste panda die we tegenkwamen liep alleen en gestrest heen en weer zijn verblijf. Pas na een uur of anderhalf volgden we de bordjes naar de  ‘Sunlight Nursery’ op zoek naar wat babypanda’s. Voor de ingang stond al een rij mensen te wachten, voetje voor voetje naar binnen schuifelend, voor het raam van het verblijf stilstaand om gauw een foto te maken en weer verder schuifelend naar de uitgang. Het park was mooi ingericht met bamboebosjes, houten paden, een meer met zwarte zwanen en meer, maar telkens kon je van 500 meter afstand al horen waar een panda te zien was, door de verzameling mensen die zich met camera’s voor het hek verdrongen. Voor mij voelde het meer als een dierentuin voor panda’s dan als een opvangcentrum waar het welzijn van de dieren voorop stond.

Andrew, die gisteren al de helft van de stad had gezien, raadde ons aan om naar een straat in het zuidwesten van de stad te gaan, waar talloze eetkraampjes achter elkaar het meest uiteenlopende Chinese voedsel verkopen, van rare dingen tot heerlijke lekkernijen. Toen we uit de bus stapten en ik de drukte in de straat zag, had ik al geen zin meer (ik was alweer overprikkeld en nodig toe aan eten), maar eenmaal in the midst of it, bleek het superleuk. Gevulde ananas met rijst voor 15 yuan (€2,10), een soort pitabroodje met kipvulling voor 7 yuan (€1,-), een wrap met geroosterde eend, komkommer en pinda’s voor 9 yuan (€1,30), een stokje met rijstballetjes voor 5 yuan (€0,90) en een raar soort draderig rolletje dat naar pindakaas smaakte voor 5 yuan (€0,90). Onderwijl lekker om ons heen kijkend en pratend.

Vandaag kwam ik tot de conclusie dat het overal in Chinese steden druk is en dat ‘touristy places’ heel druk zijn door massa’s Chinese toeristen, niet door backpackers zoals wij. Chinese toeristen zijn heel anders: ze maken werkelijk overal foto’s van (en het liefst selfies), verdringen zich voor interessante dingen, dringen ongegeneerd voor in wachtrijen, praten hard en zijn niet geïnteresseerd in contact met reizigers zoals wij. Backpackers staan juist erg open voor contact en met niet-Chinese reizigers heb je binnen no time een leuk gesprek. In de twee dagen dat we hier in Chengdu zijn, hebben we al gekletst met twee Nederlandse meisjes, met Andrew uit Los Angelos en met Hayden en zijn moeder uit Nieuw-Zeeland (met wie Sander op dit moment geanimeerd zit te praten).

Al met al: ik ben in een interessant avontuur gestapt en alles doet me goed. De nare ervaringen, de discussies met Sander, de leuke ervaringen, de contacten met andere reizigers, de andere omgeving die me aanzet tot denken en fotograferen. Ik geniet en ik heb het gevoel dat dit me gaat helpen me nog verder ontwikkelen tot wie ik wil zijn.

Voor meer foto’s van Beijing, de Chinese Muur en Chengdu, bekijk mijn Flickr!