Op het lumineuze idee komend dat Google wordt geblokkeerd in China en daarom Google Chrome ook niet helemaal naar behoren werkt, hebben we geëxperimenteerd met Internet Explorer. En hoera! Nu laadt WordPress veel beter en kan ik jullie zelfs trakteren op een kleine fotorapportage van Beijing! (Een uitgebreid foto-album maken op Flickr is nog niet gelukt, dus dat komt later.)

Vandaag hebben we de Chinese muur gezien. Die kronkelende lijn door het groene landschap, die je zelfs vanuit de ruimte kunt zien (dat is overigens een fabeltje) en die daar al duizenden jaren ligt. In de kabelbaan naar beneden hoorden we van een medepassagier dat gisteren onze Koning Willy himself diezelfde kabelbaan (bij Mutianyu, voor wie dat graag wil weten) naar boven had genomen om de muur te aanschouwen, maar eigenlijk interesseerde me dat maar matigjes. Ik was vooral onder de indruk. Van de prachtige natuur (mooie bergen vol herfstbomen met prachtige kleuren), de zon die alles interessant maakt met licht en schaduw, en van het enorme bouwwerk op de toppen van de bergen. Vanuit de verte (en op foto’s) ziet het eruit als een breed en gemakkelijk wandelpad. Twintig uitkijktorens verder lopen naar het oudere, niet gerepareerde en dus overgroeide deel van de muur leek me wel te doen. Van dichtbij bleek de muur echter te bestaan uit eindeloos veel traptreden, soms zo steil dat je bang bent om achterover te vallen. Van toren veertien (bovenaan de kabelbaan) tot toren tweeëntwintig liepen Sander en ik samen, puffend van inspanning en zwetend in de warmte van de zon. Daar zette ik mij neer op een trap om van het uitzicht te genieten, terwijl Sander nog twee uitkijktorens verder liep om het oude gedeelte te kunnen bewandelen. Drie uur lang bewandelden, bekeken en bewonderden we de muur, waarop je mijns inziens makkelijk een volle dag kunt rondbrengen zonder uitgekeken te raken. Maar wij moesten terug, richting een restaurant aan de voet van de berg waar een traditioneel Chinese lunch op ons wachtte. Dit maal een betere voedselervaring: rijst met allerlei groenten-vleeshapjes, verrukkelijk. Verzadigd en verkwikt stapten we in de bus die ons in twee uur terug bracht naar ons hostel, onderwijl heerlijke gesprekken voerend met een alleenreizende kerel uit Argentinië (die hoogleraar Psychologie bleek te zijn).

Na zo’n drukke dag kost het me altijd moeite om weer bij te komen. Een plek waar je niet thuis bent, waar je steeds samen bent en waar je weinig bij je hebt om je mee te vermaken. Als ik moe ben is lezen te zwaar, schrijven te moeilijk en de laptop niet altijd een optie omdat Sander er ook nog is. Soms hebben Sander en ik wat miscommunicatie maar altijd lossen we zowel de overprikkeldheid als de miscommunicatie op en gaan we met een positieve verstandhouding slapen. Dat is heel erg fijn. Ik heb nog geen heimwee, nog geen diarree, nog geen hekel aan Chinezen en nog steeds heel veel zin in alles wat komen gaat. Morgen is alweer onze laatste dag in Beijing. Nog een paar bezienswaardigheden bekijken en wat rondlopen in de stad, daarna  heel vroeg naar bed want om half zes komt de taxi ons ophalen om naar het vliegveld te gaan: vliegen naar onze volgende bestemming, Chengdu!

PS. Het is me niet gelukt om alle foto’s te uploaden die ik graag wilde, dus het kan zijn dat ik later nog meer foto’s toevoeg aan deze galerij. Houd het in de gaten, zou ik zeggen!