Hallo Beijing, daar zijn we dan eindelijk! Na vijftien uur vliegen hebben we dan eindelijk voet op jouw bodem gezet. De reis was interessant. Twee films kijken, slapen met klassieke muziek aan en drie keer hevig overgeven in het eerste vliegtuig. Op het vliegveld van Hongkong in een halfuur uitstappen en door de security rennen en met een gammel, vol busje naar het vliegtuig (van Dragonair, supercool) worden gebracht. Nog drie uurtjes vliegen en er op het vliegveld van Beijing achter komen dat Sanders backpack niet is meegekomen (gelukkig werd de tas dezelfde avond nog in ons hostel bezorgd!). Vijfduizend yuan (bijna 700 euro) opnemen, dat in een enorme stapel van 100 yuan-biljetten uit de automaat komt. Volgens een routebeschrijving (ergens van internet geplukt) de shuttlebus en de metro pakken (inclusief overstap) en dan twee straten van het hostel verdwalen omdat de routebeschrijving bij het metrostation stopt (dankzij een in Nederland half geladen kaart op Google Maps kwamen we toch nog goed terecht). Om een uur of half vier eindelijk je kamerdeur open doen en doodmoe anderhalf uur slapen (als een blók, werkelijk), om onszelf daarna te verwennen met friet, Hawaii pizza en gratis dumplings (cadeau van het hostelcafé). Lekker hoor!

En daar zijn we dan. Na maanden werken en wachten lopen Sander en ik door Beijing, door brede lanen die ontploffen van het chaotische verkeer en door de kleine knusse straatjes van een traditionele Hutong-wijk. Een bom van indrukken ontploft in mijn hoofd, maar ik geniet nu al met volle teugen. Lekker kriskras door de stad lopen, op de Marijkemanier (steeds de straat kiezen die je het meest interessant toeschijnt), aangepast aan Sanders manier (dus toch nog een einddoel waar we heen lopen, zoals de supermarkt of een bezienswaardigheid). Hand in hand kijken we onze ogen uit, zien overal fotogenieke beelden en haasten ons niet zodat we lekker de tijd hebben om alles eens goed te bekijken.

Beijing is de hoofdstad van China, en anders dan onze georganiseerde, goed onderhouden hoofdstad is het hier een ontplofte chaos, op alle mogelijke manieren. Overal waar je kijkt, staan fietsen, brommers en auto’s geparkeerd. In elke steeg hangt wasgoed aan lijnen te drogen, om de klipklap staat er een stoel buiten waarop iemand rustig een sigaretje rookt of zijn middagdutje doet. Mensen lopen midden op straat, elektrische brommers scheuren luid toeterend over de stoep tussen de voetgangers door, riksjabestuurders spreken je zeurderig aan of je van hun diensten gebruik wilt maken. Soms ligt er op een hoek ineens een berg afval of heeft iemand voor zijn deur een stalletje neergezet met op het oog willekeurig bij elkaar geraapte rommeltjes ter verkoop. En midden tussen de bedrijvigheid van Hutongstraatjes slopen legers van bouwvakkers in no time halve van zulke wijken om er moderne appartementencomplexen uit de grond te stampen.

Uitdagingen blijven er genoeg. Straatnamen in Chinese karakters bijvoorbeeld. De straat van ons hostel verschilt bijvoorbeeld maar één karakter met een grote straat hier vlakbij, en die twee karakters lijken ook nog eens erg op elkaar. Of iets eetbaars vinden wat je veilig, betaalbaar en lekker acht. Zo liepen wij vandaag een eettentje in en kregen we een schaal noedels (waar Sander net zo erg op zat te kieskauwen als op de pasta vroeger) met heel veel vette sojasaus en een bruine soep met ondefinieerbare stukjes vlees erin (waarvan we eigenlijk niet eens willen weten wat het was). Of verbinding maken met de WIFI van het hostel, waarvoor je in moet loggen met je paspoortnummer (wat een Big Brother Is Watching You gevoel geeft) en waarop vervolgens talloze sites geblokkeerd zijn (zoals, heel fijn, mail van Google). Het maakt me wel bewust van hoe goed het in Nederland is, van de vrijheid die we daar hebben, waarin zelfs LuckyTV zonder problemen spottende filmpjes over koning Willy mag tonen in DWDD. En waar de lucht en de stad schoon zijn: de smog boven Beijing verduistert de zon, ontneemt je het uitzicht en doet de lucht ruiken naar uitlaatgassen en stof.

Toch is mijn eerste indruk van Beijing positief. De mensen in winkels en eettentjes zijn prima behulpzaam en glimlachen uiterst lief als we dankjewel in het Chinees (proberen te) zeggen. De stad is tot nu toe interessant en op een bepaalde manier ook mooi (niet zoals Nederlandse oude steden, met mooie gebouwen, maar meer door het karakter en de fotogeniekheid). Ik heb zin om morgen weer de stad in te gaan en te zien wat Beijing me nog meer te bieden heeft. Nog meer mooie foto’s maken. Nog meer heftig Chinees eten proberen. Het is echt begonnen!

P.S. De Wifi in ons hostel is zodanig traag dat foto’s uploaden haast niet gaat, hopelijk post ik later wat beelden!!