Facebook. Een sociaal medium waarvan bijna niemand zich meer kan voorstellen hoe het er ooit niet kon zijn, en wat nog steeds groeit. Hoeveel procent van de bevolking zou inmiddels een account hebben? Hoeveel procent van de Facebook-gebruikers zou er meer dan 3 uur op een dag aan kwijt zijn? Hoeveel procent van de Facebookberichtjes zou geplaatst zijn via smartphones, terwijl de schrijvers ervan een gesprek zaten te voeren waar ze maar hun halve aandacht bij hadden? Facebook is een deel van de sociale wereld geworden, waar eigenlijk niemand meer echt omheen kan. En ik moet eerlijk zeggen; ik heb een haat-liefdeverhouding met Facebook.

Regelmatig verzucht ik dat ik nooit aan Facebook had moeten beginnen, dat het alleen maar onzin bevat en me veel tijd en onrust kost. Maar even regelmatig besef ik dat ik er ook veel gebruik van maak, om praktische dingen te regelen,  om af te spreken met meerdere mensen, om goedkoper dan met telefoon en sneller dan met email mensen te bereiken, om schoolboeken en samenvattingen te vinden, om spullen te verkopen, een kamer in Leiden te zoeken, oude vrienden te spreken, en zo verder.

Maar de alomtegenwoordigheid van Facebook schrikt me af. Al die smartphone gebruikers die te pas en te onpas berichtjes sturen, oninteressante status-updates plaatsen en ongevraagd mensen taggen in ongewenst gemaakte foto’s.  Al die uitingsvormen van eenzaamheid, alsmaar roepen om aandacht voor dingen waar je vroeger ook gewoon in je eentje van genoot. Die sluipende verslaving. Ik moet er eigenlijk niets van hebben.

En om uiting te geven aan deze niet geringe afkeer van Facebook, heb ik mezelf de beperking opgelegd om alleen echt belangrijke status-updates te doen en om maar twee maal per dag een rondje over het netwerk te scrollen. Mijn vorm van rebellie.

Maar mijn haat-liefde verhouding met Facebook wordt wel het meest duidelijk in het beheren van mijn vriendenlijst. Die bevat op het moment 174 vrienden, een getal wat erg aan verandering onderhevig is. Die verandering hangt namelijk maar helemaal af van wat er het meeste overheerst: liefde of haat. Als liefde heerst scroll ik over Facebook, klik ik door, bekijk profielen en kom uit bij mensen die ik al heel lang niet gesproken heb. Met de één ben ik vrienden geweest, met de ander heb ik niet meer dan een woord gewisseld. Mijn nieuwsgierigheid brengt me in hun fotoalbums en prikbordberichtjes. Dan raak ik enthousiast en denk ik dat het superleuk is om met iedereen weer contact te zoeken. Met als gevolg dat ik tien vriendschapsverzoeken stuur. Tot de haat weer de overhand neemt. Dan klik ik mijn eigen profiel aan, bekijk mijn lijst met vrienden en verklaar ik mezelf voor gek dat ik al die halve kennissen tot vrienden heb gemaakt. Een enorme opruimdrang begint te kriebelen. ‘Wat een onzin dat die al mijn berichtjes kan lezen’, ‘Ik wil helemaal niet dat die al mijn foto’s kan zien’, ‘Waarom heb ik die nog in mijn lijst staan?’, en hupsakee, daar vliegen weer 20 ‘vrienden’ de deur uit.

En het ergste is nog wel: ik ga nog nadenken over wat anderen daarvan vinden ook. ‘Is het niet heel erg asociaal om die en die te verwijderen? Ik spreek hem of haar toch nog af en toe? Als ze dan op mijn facebook kijken zien ze dat ze ineens geen vrienden meer met me zijn…’. Iedere keer weer besef ik me opnieuw: Facebook is een draak. Een wolf in schaapskleren. Pas er maar voor op.